Հայաստանում իշխանությունը նկատելիորեն կորցնում է իր վարկանիշը։ Այդ պրոցեսն ընթացքի մեջ է, թափ է հավաքում։

Կրեք ձեր սրտի դիմակը, վճարեք ձեր նախընտրած տուգանքները և դրեք հեղափոխական կատալիզատորները։ Ու վերջում չմոռանաք ասել. «Սերդեչնի պրիվետ ատ Արութինա Զիմզիմովա»։

Սա վերջը չէ, սա նույնիսկ սկիզբը չէ։ Խրախճանքի առիթ չեմ տեսնում որոշ քաղաքական գործիչների կողմից, ոչ էլ մեզ համար ցավ եմ ապրում։

«Մերժիր Նիկոլին» բանաձևը կփրկի մեզ անկումից, բայց դա երկրի զարգացման ծրագիր չէ: Պետք է մտածել նախ ժողովրդի փրկության և ապա՝ զարգացման ծրագրերի մասին։

Կառավարության հակահամաճարակային քաղաքականության կարգախոսը մնում է նույնը՝ ով մեռնի, ով սաղ մնա։

Գնամ ՍԴ, որ Հրանտ Նազարյանի օ՞րն ընկնեմ։ Ինչո՞ւ գնամ, որ շոո՞ւ սարքեն։ Ես շոուների սիրահար չեմ։

Այսօր Հայաստանում հակավարակային գործընթացն ուղղակի տապալված է: 1 միլիոն բնակչությանը բաժին հասնող վարակակիրների թվով մենք աշխարհում 9-րդ տեղում ենք:

Հեղափոխության թիրախները, որպես կանոն, հասարակության ավանդական ինստիտուտներն են (մասնավորապես՝ ընտանիքը) և եկեղեցին։ «Թավշյան» բացառություն չկազմեց։

Նիկոլ Փաշինյանը և նրա կողմնակիցները գործում են իրենց սիրելի ոճով՝ երբեք ավարտին չեն հասցնում տեքստը՝ սպասելով Մոսկվայի ռեակցիային։

2008-ից հետո թուրքական կողմին հաջողվեց մեր երկրում ստեղծել իսկական «համաթուրքական ցանց» և իրականացնել հիբրիդային պատերազմ Հայաստան պետականության դեմ:

Այն քաղաքական պայքարը, որն այժմ գնում է իշխանության ու հասարակության լայն շերտերի միջև, հնի և նորի պայքար չէ, դա ես կանվանեի ազգային ազատագրական պայքար։

Տրագիկոմեդիա. կեղծ Աշոտի կեղծ տատիկին ու Աբաջյանի կեղծ պապիկին օգտագործողները կորցրել են իրական մարդկանց իրական տատիկի դին։

Արմեն Սարգսյանը, հրաժարվելով ստորագրել ԱԺ-ի ընդունած օրենքները, փորձեց խուսափել քրեական պատասխանատվությունից, ձեռքերը լվաց։

Կորոնավիրուս. «Հայաստանի խորհրդարանն իմ օջախն է, ժողովուրդն՝ իմ ընտանիքը, վարչապետն՝ իմ քարոզիչը»։

Անտիուտոպիա․ Արագաչափի կամ տեսախցիկի միջոցով սահմանված տուգանքը ոչ թե մարդու, այլ ավտոմեքենայի վրա գրված տուգանք է։

Մեր երկիրը հատկապես աշնանը՝ սկսած նոյեմբերից, կարող է հայտնվել այնպիսի հումանիտար աղետի մեջ, որի նախադեպը կարող է չլինել աշխարհում:

Երևանի դե ֆակտո քաղաքապետը չեխուհի է, իսկ Ստրասբուրգի դե յուրե քաղաքապետը՝ հայուհի։ Խառը վիճակ է։

Հայկական թերմիդորն անխուսափելի է։ Դա պատմաքաղաքական օրինաչափություն է, որից ոչ մի երկրում տեղի ունեցած հեղափոխություն չի շեղվել։