Քաղաքական իշխանության պրեսինգը իշխանության ճյուղերի վրա շարունակվում է։ Դատական իշխանության շատ ներկայացուցիչներ դա սիրով ընդունել են և դարձել հլու-հնազանդ ծառա։

Ամենակոպիտ կերպով խախտվում է Ռոբերտ Քոչարյանի իրավունքը։ Տեղի է ունենում բացահայտ ու կոպիտ խախտում:

Հակամարտությունը ռազմական լուծում չունի և այստեղ քաղաքական հանգուցալուծում է պետք, որը կհամապատասխանի միջազգային իրավունքին և սկզբունքներին:

Եթե իշխանությունը դատական համակարգի վրա էլ ունենա իր ազդեցությունը, ուրեմն այդ հեղափոխությունն իմաստ չուներ։

Ցանկացած վիրահատական միջամտություն կհանգեցնի դատական իշխանության խաթարմանը, նրա կախվածության մեծացմանը և որակի իջեցմանը։

Նիկոլ Փաշինյանն իր ոտքերը սրբում է Արմեն Սարգսյանի երեսին։ Վերջինն ունի քաղաքական ինքնասիրության հետ շատ լուրջ խնդիրներ։

Ճգնաժամը Սահմանադրության հայեցողական մեկնաբանությունների դաշտում է, ինչը, ցավոք, իջեցվել է տնային տնտեսուհիների բամբասանքի մակարդակի։

Հարկ կա ավելի հանգամանալից խոսել բանակցությունների բովանդակության մասին հայկական կողմի կողմից։

Այսօր եթե այսկերպ «Ռուբիկոնն անցնում են», կարելի է եզրակացնել, թե ինչքան մեծ պարգև են իրականում ստացել, ոչ թե շնորհակալագրի, այլ` ուրիշ տեսքով:

Սահմանադրական դատարանն ունի լեգիտիմ նախագահ, լեգիտիմ անդամներ և լեգիտիմ դատավորներ, որևէ ճգնաժամ գոյություն չունի։

Ակնհայտորեն ոչ արդար դատավարական գործընթաց է գնում, ինչը վերահաստատում է Ռոբերտ Քոչարյանի քաղաքական բանտարկյալ լինելու մեր մտավախությունները։

Մենք դատական ակտի հետ ամբողջությամբ համաձայն չենք, եւ կարծում ենք, որ դատավորը սխալվել է իր բոլոր եզրահանգումներում։

Այսօր տեղի է ունենում Հայաստանի և Արցախի զարգացման ու գոյության փիլիսոփայությունների բախում։ Պատահական չէ, որ Ռ․Քոչարյանն այս իշխանությունների օրոք ազատազրկված է։

Աբովյանի ընտրությունները ՔՊ-ն պարտվեց Ռոմանոս Պետրոսյանի պատճառով: Այս շարժման մեջ, երբ ժողովուրդն իներցիայով ձայն է տալիս, իրենք գիտեն՝ դեմք են։

Հայաստանի պատմության մեջ միշտ գտնվել են փոքրաթիվ ավանտյուրիստներ, որոնց պատճառով մենք թե՛ տարածքային, թե՛ պետականության մեծ կորուստներ ենք ունեցել: 

Այս մեկ տարվա ընթացքում իշխանությունը փոշիացրեց հասարակության սպասումները և այսօր մենք ունենք ոչ թե նոր Հայաստան, այլ հայտնվել ենք հնագույն Հայաստանում։

Վերքաննիչ դատարանը գրել է այն, ինչը ենթադրում էինք, որ պետք է գրվեր այդ որոշման մեջ, ինչի հետ մենք կտրականապես համաձայն չենք:

Օբյեկտիվորեն մերժված հնի ու խիստ անորոշ, ռիսկային ներկայի պայմաններում կենսական անհրաժեշտություն է դառնում «Ավելի նոր Հայաստանի» գաղափարի ուժեղացումը։