Երևի մարդիկ շատ զբաղված չեն և այլ անելիքներ չունեն՝ մանավանդ այս պատերազմական օրերին, և զբաղվում են տարաձայնություններով։

«Այժմ Թուրքիան հանդգնում է սպառնալ մեզ Ուկրաինայով, և մի՞թե մենք չենք կարող որոշում կայացնել Դոնբասի հարցով»։

Այս խնդիրն այսօր առավոտ ևս այլ լուծում չունի, քան «անջատում՝ հանուն փրկության» բանաձևի կիրառումը:

Չեմ կարող նույնիսկ ենթադրել, որ այս ծանր օրերին, երբ Արցախում հայրենական պատերազմ է ընթանում, մեզանում կարող է նման բան կազմակերպելու ունակ սրիկա գտնվել։

Մեր հողը՝ իր քարքարոտությամբ, իր արևով, իր բարձրությամբ, իր քամիներով՝ աստվածային հող է:

Ի՞նչ կնշանակի Հայաստանի և Արցախի համար 5 շրջանների կորուստը։

Թուրքիան Հարավային Կովկաս է եկել՝ շարունակելու իր այն քաղաքականությունը, որը նա վարում է Միջերկրական տարածաշրջանում, Հունաստանի նկատմամբ, Կիպրոսի նկատմամբ, Լիբիայում, Սիրիայում, Իրաքում:

Զարմանում եմ այն անպատասխանատվությունից, որը կատարվում է ներքին կյանքում։

Հարյուր տարի անց Թուրքիան վերադարձել է Հարավային Կովկաս՝ շարունակելու հայ ժողովրդի ցեղասպանության քաղաքականությունը:

Այս պահին, իմ տեղեկություններով, դրվում է ղարաբաղյան բանակի վերջնական հաղթանակի իրական հիմքը։

Պատերազմի ավարտից հետո մենք պետք է վերլուծենք՝ ինչպես ստացվեց, որ պատերազմի նախաշեմին Հայաստանը մնաց առանց ռազմավարական դաշնակցի:

Ներկայումս Ադրբեջանում կան 1,500–2,000 ահաբեկիչներ։

Ցանկացած երկրի արտաքին քաղաքականության հիմնական նպատակներից մեկը դաշնակիցներ որոնելն է։

Ինչո՞ւ ոչինչ չի ձեռնարկվում, որպեսզի Միացյալ Նահանգների երկարամյա դաշնակից Թուրքիային թույլ չտրվի ամերիկյան արտադրության F-16 ինքնաթիռների օգտագործումը հայերի դեմ:

Սիրիայից ահաբեկիչներ են Թուրքիայի կողմից հավաքագրվել և տեղափոխվել՝ Լեռնային Ղարաբաղի և Հայաստանի դեմ կռվելու:

Այսօր մենք ունենք երկու թշնամի, ոսոխ՝ Թուրքիա և Ադրբեջան։

Մեր նպատակը բնակչությանն ագրեսիայից պաշտպանելն է։

Քաղաքակրթությունը չի կարող չհաղթել, ապրելու կամքը, ապրելու իրավունք ունեցող մարդիկ չեն կարող չհաղթել: