Ամբողջ մեր երկիրը տնքում է արյան ծանրությունից և երկինքը իր արցունքն է ցողում:

Ուզում են «կռվացնել» խաղաղ բնակչությանը մեր բանակի ու իշխանությունների հետ։

Հնուց հայտնի է, որ պատերազմը բնակչությանը երկրի ներքին խնդիրներից շեղելու ամենահարմար միջոցն է:

Դա փաստ է, որի հետ ուզենք, թե չուզենք, պետք է հաշվի նստենք։

Զարմացած էին անգամ պատերազմական այս ծանրագույն վիճակում նրանց ցուցաբերած հյուրասիրությամբ։

«Վաաայ, գիտե՞ս էնտեղ ինչ լավ սերվիս է, ինչ բարեհամբյուր մարդիկ են, all-inclusive-ն էլ դե չասեմ»։

Համոզված եմ, որ անվախ աչքերը հետ են բերելու տխուր աչքերի ուրախությունը։

Ադրբեջանական օդուժը, մանավանդ առանց Թուրքիայի աջակցության, որևէ որակ չունի:

Ինչո՞ւ չեն հրապարակում դավաճանի անունը, իմանանք` ում հետ գործ ունենք։

«Պողոսավարի» կոչ մի արեք քննադատությամբ «չխաթարել միասնականությունը»։

Որ պահին թուրքերը հետ կանգնեցին, Ադրբեջանը կորած է:

Երևանը պետք է պահանջի, որ Անկարան՝ որպես հակամարտող կողմերից մեկի դաշնակից դուրս շպրտվի որպես միջնորդ Մինսկի խմբից։

Ճիշտ էր փիլիսոփա Ռասելը, երբ պնդում էր, որ բոլոր չարիքների հիմքում տգիտությունն է։

Միջազգային հանրությունը բարոյական պարտավարություն ևս ունի այս հարցում:

Ադրբեջանի և Թուրքիայի սանձազերած պատերազմը շատ թանկ է արժենալու այդ երկրների համար։

Դժվարագույն շրջան է համայն հայության համար։

Փաստորեն, արդեն դեղորայքի լրացուցիչ քանակի կարիք ունեն:

2018թ. «թավշյա հեղափոխության» մուսաները լռում են։