Հայ Ազգն այսօր կանգնած է լուրջ հանգրվանի առաջ։

Նիկոլ Անհողը թուլափայերով փորձում է հարցեր լուծել:

Պետք է հնարավորություն ունենան պաշտոնապես դիմելու Մոսկվային և Անկարային։

Առաջինը՝ «կո՛ւժ, քեզ եմ ասում, կուլա՛, դու լսիր» սկզբունքով, վերաբերում է նրան, որ Արցախի Հանրապետությունը չի կարող կտրվել Հայաստանից և հանձնվել Ադրբեջանին։

2018-ին այլ հայացքներ և պատկերացումներ ունեիք, որոնք հիմա գլխիվայր փոխվել են։

Ո՛Չ ասել այն ուժերին, որոնք իրենց ապիկար, ազգադավ գործունեությամբ ջարդեցին մեր ժողովրդի միասնականությունն ու դիմադրողականությունը։

Գորիսում էինք, մասնակցում ենք Առուշ Առուշանյանի գործով իրավական աբսուրդի վերածված դատական նիստին:

Վարչական վերաքննիչ դատարանը վերացրեց վարչական դատարանի՝ հայցադիմումի ընդունումը մերժելու մասին որոշումը։

Կառավարման խոշոր տապալումները և հասարակության ցածր գիտակցությունը, ձեռք ձեռքի բռնած, լրջագույն աղետի են բերել։

Այլ առաջարկներ կան. ով Աշոտիկից պիվա չառնի, նրան զրկել սիսեռ ուտելու իրավունքից։

Թաքուն, որպեսզի դրանից հետո հաշված օրերի ընթացքում հանձնեն Արցախը ամբողջությամբ։

Հետո այս անմեղսունակները մեղքը գցում են ժողովրդի վրա, բա թէ ժողովուրդը լուրջ չի ընդունում իրավիճակը։

Նիկոլական իշխանությունը քաղաքական կորոնավիրուս է, որը ախտահարել է մեր հանրային օրգանիզմն ու պետությունը։ Հանրահավաքը և դիմադրության ցանկացած դրսևորում հակահամաճարակային միջոցառման պես բան է։

Սյունիքի մարզպետարանի գլխավոր քարտուղարին կալանավորելու միջնորդություն ե՞րբ եք ներկայացնելու։

Նման ծրագիրը կարելի է կառուցել միայն ազգային ​​գաղափարի հիման վրա։

Նիկոլ Փաշինյանը իշխանությունը գրավելուց անմիջապես հետո միանգամից սկսեց հակառուսական քաղաքականություն։

Քովիդի դեմ պայքարում հաջողության հասել են այն պետությունները, որտեղ հասարակության մոտ կա վստահություն իշխանության հանդեպ։

Համոզված եմ՝ «уборщик» Հակոբն այդքան «տղա չկա», որ համարձակվեր ռուսների մոտ բարձրաձայնել այն ինչի մասին ժամանակին բողոքում էր Երևանում: