Կոմերսանտը համատեղ ճաշին անդրադառնալիս գրել է, թե Փաշինյանն ու Ալիևը կարող էին չմնալ ճաշի, բայց մնացել են։

Նոյեմբերի 5ին, 15:00 լինել Ֆրանսիայի հրապարակում, հանուն Արցախի՝ հանուն Հայաստանի անվտանգության։

Օտարելով Արցախը՝ ոչնչացնում ենք Հայաստանը։

Նոյեմբերի 5-ից հետո չեմ ուզում, որ լինի մարդ, որը ֆիզիկապես կարող էր ներկա լինել հանրահավաքին, բայց ծուլանալու կամ այլ անհարգելի պատճառով չի ներկայացել։

Իշխանատենչ հրեշին հեռացնելու միակ ճանապարհը պարտադրելն է՝ համազգային ընդվզումը։

Ոստիկանությունը իր բուն գործը՝ հանցագործությունների կանխարգելումն ու նվազեցումը թողած զբաղվել է հանրահավաքաները, անհնազանդության և բողոքի խաղաղ ակցիաները ցրելով, քաղաքացիների նկատմամբ քաղաքական հետապնդումներ և բռնաճնշումներ իրականացնելով։

ՌԴ-ի քաղաքական շահերից բխում էր, բխում է և առայժմ բխելու է «Ղարաբաղյան կոնֆլիտի» և «Խաղաղության պայմանագրի» սառեցումը:

«Գնդակահարության ցուցակում» Ղազախստանի նախագահ Տոկաևի ընդգրկումը խոսում է այն մասին, որ Կիևի իշխանությունները բարձրացնում են խաղադրույքները, և այլևս իրենց համար որևէ սահմանափակում չեն տեսնում։

Ինքնիշխանությունից խոսող Փաշինյանն անձրևանոց է փնտրում, որ տակը մտնի։

«Բանակցող» թույլ նիկոլը չի ներկայացնում Հայաստանի, Արցախի ու հայ ժողովրդի ազգային շահերը, իսկ թույլ նիկոլից օգտվում է արևմուտքը և ադրբեջանը...։

Քանդելը հեշտ է, մանավանդ, երբ դուք չեք կառուցել։

Դա հնարավոր է միայն ուժով, կենաց-մահու կռիվ տալով, ինչպես 1918֊ին, ինչպես Արցախյան առաջին ազատամարտում:

Ի՞նչ անուն տաս նրանց, ովքեր հայության մոտ առաջ եկած համախմբման և սպառնալիքները հաղթահարելու փոքրիկ հույսերն անգամ պատրաստ են քննադատել, հանուն իրենց էժանագին տերերի:

Հասկացե՛ք ի վերջո, արևմուտքը պայքարում է կեղծ ժողովրդավարության համար, իսկ մենք հանուն պատմական արդարության, տարբերությունը զգու՞մ եք։

Սա նշանակում է, որ հանուն Արցախի ու Հայաստանի պայքարն այլընտրանք չունի, այլ բան է, թե դա ինչ ճանապարհով կտարվի, ովքեր կառաջնորդեն և իրադարձությունները ինչ հունով կընթանան:

1988-ին Սովետական Հայաստանի կոմունիստ առաջնորդներն էլ որոշեցին հանուն սովետական ժողովուրդների բարեկամության ուրանալ ու դավաճանել արցախցիներին և նետվեցին պատմության աղբանոց։

Ահա այս և այլ անարդարությունն են բոլոր սրտացավ հայերի կյանքը դարձնում պրկված նյարդների, ժայթքող հույզերի և թաց աչքերի կծիկ։

Այս պնդումը ոչ միայն հաստատվել է իրական կյանքում, այլ նաև իրավական հստակ հիմքեր ունի: