Երբ Սոչիի բարձր մակարդակի հանդիպումից հետո Սերժ Սարգսյանն իր հարցազրույցով փորձեց բոլոր հարցերի պատասխանները տալ, հասկանալի է, որ իր ելութը մանրակրկիտ նախապատրաստված էր ու տեղը տեղին մոնտաժված, բայց, միևնույն է, ասեց-ասեց ու այդպես էլ բան չասեց:

Չգիտես՝ ինչու, մեծամասնությանը թվում է, որ Ղարաբաղի ճակատագիրը որոշվում է դրսերում։ Այդպես չի, բացարձակ այդպես չի:

Առաջին քայլը պետք է լինի սահմանադրական փոփոխություններից հրաժարվելը:

Իմ դիտարկումը Սոչիում կայացած հանդիպումների՝ հանրության ուշադրությանը միտումնավոր չարժանացած հատվածի մասին։

Վաշինգտոնի համար Արցախը Եւրոպա է, եւ դրա հարցը` առաջնային։ Մոսկվայի համար Արցախը` Եւրասիա (առանց մաքսակետի հստակեցման…), իսկ հարցը` առանձնահատուկ։ Սոչիով հաստատվում է, որ առայժմ գերմիջնորդը փորձում է իր ձեռքին պահել բանակցային ղեկը։

Մոտենում է սեպտեմբերը. նահապետի վերջին աշունը մոտ է:

Ի՞նչ տվեց մեզ Սարգսյանի հարցը՝ ուղղված Ալիևին։

Փաստորեն, Ալիևն Արևմուտքի դեմ խաղաց: Տեսնենք, թե դեպքերը հետո ինչպես կզարգանան:

Գաղնիք չէ, որ ԱՄՆ-ն հանդիսանում է ժողովրդավարության դրոշակակիրը ...

Իրականում, պարզվում է, որ գործող նախագահը, տարածված լուրերի համաձայն, լուրջ գործի վրա է. նա իր թիմակիցների հետ թաքուն քննարկումներ էր անցկանցում ու հանձնարարականներ տալիս...

Ցանկացած «Աստանա» Սոչիում, ու թող Սարգսյանը մոռանա քաղաքական երաշխիքների մասին:

Միասնության մասին խոսողները պետք է օրակարգից հանեն սահմանադրական փոփոխությունների հարցը։

Ադրբեջանցիները նոր հնարք են մտածել...

Աշխարհի ամենազարգացած երկրում անգամ տնտեսության մեջ ստվերը ամբողջությամբ վերացված չէ:

ԵԽԽՎ-ում ելույթ ունենալուց առաջ Սարգսյանն արդեն հասցրել էր հանձնողի համբավ ձեռք բերել:

Ես լրագրող եմ և հետևում եմ լրագրության սկզբունքներին, , իսկ ինձ քննադատողները ծառայում են Սերժին և վարչակարգին:

Այն պաշտոնյան, որը փողի հարցը քննարկում էր իր կաբինետում, առավելևս այն վերցնում տեղում, դրանց անվանում էին «դիշովկա»՝ կոշտ «դ»-ով:

«Թույլ չտանք, որ անարդարությունները կրեն շարունակական բնույթ»: