Պաշտոնական Թբիլիսին ևս, ցավոք սրտի, մասնակից է դառնում։

Այս պայմաններում։

Եվ բարեխիղճ քաղաքացի լինելու համար։

Եթե կեղծիքներով ձևավորված թիմի անդամ ես։

1978թ․ «Հայֆիլմի» նոր շենքը կար ու մեջը եռում էր. ազգային կինո էին ստեղծում:

Բայց չէր կարելի դասագրքերի մեջ ներառել:

Ինքնախաբեական քարոզչություն:

Բացառիկ զգուշությամբ են ստեղծագործում՝ հանկարծ վերևներին չբարկացնեն։

Մենք հո փնթի չե՞նք։

Նման իրավիճակում ո՞ր մի պետությունն է սեփական ժողովրդին բարոյալքում:

Կարելի է ազատել իրեն լիդերի դերից։

Լուծումը պարզ է։

Քաղաքացիներից ոչ ոք այլևս չի կարող իրեն ապահով զգալ ոչ մի առումով։

Ստիպված կլինենք նմանվել սփյուռքի գաղթօջախներին. կունենանք միայն կիրակնօրյա դպրոցներ:

Մի կերպ կարողանում են մի դասարան հավաքել։

Պետություն կառավարելուց մինչև հանցագործ չեզոքացնելը:

Պետական կառույցների գերակշիռ մասի ՕԳԳ-ն կրիտիկական աստիճանի ցածր է։

Հնարավոր չէ ամենակարևոր կառույցները անտերության մատնել և «ուժեղ ու սառնասիրտ» ձևանալ։