Հայաստանն ու Արցախը ոչ միայն չունեցան որևէ ծավալապաշտական նկրտում, այլ ամեն ինչ արեցին տարածաշրջանում ուժերի հավասարակշռության պահպանման և խաղաղ գոյակցության համար:

Հայկական կողմը դժվարին իրավիճակներում կարողացավ պահպանել չեզոքություն, հաղթանակից արբեցած չգերագնահատեց սեփական ուժերը և չներգրավեց նորանոր կոնֆլիկտներում: Այս ամենով ևս մեկ անգամ ապացուցվեց Արցախյան պայքարի գոյաբանական, ոչ թե զավթողական լինելը:

Աշխարհում ամենախաղաղասեր ժողովուրդները կյանքի համար պայքարողներն են, և հակառակը` զավթիչներ են մշտական կոնֆլիկներ ստեղծողներն ու նոր պատերազմներ հրահրողները:

Ուրեմն`

հայկական Արցախը ոչ միայն Հայաստանի անվտանգության, այլև տարածաշրջանի կայունության երաշխիքն է:

իսկապես` «խաղաղություն կլինի միայն մեր հաղթանակով, անկարելի է խաղաղություն առանց դրա»: