Եթե հիշում եք, 2020 թվականի պարտությունից հետո, Նիկլ Փաշինյանն իր հերթական խաբեությունն էր առաջ քաշել, թե իբր Արցախի «բեռից» ազատվելուց հետո, Հայաստանը վերջապես «ազատ շունչ է քաշելու» և կարողանալու է խաղաղություն հաստատել Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ: Պարտությունից վախեցած ժողովրդին հեշտ էր խաբել այն ժամանակ, մանավանդ որ ընդդիմություն կոչվածը չկարողացավ հոդաբաշխ ձևակերպումներով այլընտրանք առաջարկել հանրությանը: Այն, որ դեռ 2020-ին և 2021-ին Նիկոլ Փաշինյանը խաբում էր մարդկանց, այսօր արդեն տեսանելի է նույնիսկ ամենապարզունակ պատկերացումներն ունեցող մարդկանց համար: Փաշինյանի թիմակիցները նշում էին, թե իբր հայ-թուրքական երկխոսությունն անհրաժեշտ էր, որպեսզի Անկարան ճնշում գործադրեր Ադրբեջանի վրա Հայաստանի հետ կառուցողական հարաբերությունների հաստատման համար: Փաշինյանի թիմակիցների տրամաբանությունը հետևյալն էր՝ Հայաստանը արդեն հրաժարվել է Արցախից, բայց Ադրբեջանի ախորժակը դրանով չի սահմանափակվում: Եվ, ահա, որպես «մեծ եղբայր», Թուրքիան պետք է սանձի Բաքվի աճող ախորժակները:

Այն, որ Փաշինյանն ու իր թիմակիցները քաղաքականապես տգետ են, հայտնի է բոլորին: Բայց ոչ ոք չէր պատկերացնում այս փողոցային գավառականների անգրագիտության չափն ու աստիճանը:

Ինչքան Փաշինյանը ձգտում էր հանդիպել Թուրքիայի նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի հետ, այնքան մեծանում էր հայերի նկատմամբ ծաղրանքը դրսից: Միջազգային դիտորդները ապշել էին հայ ժողովրդի զգալի մասի այսչափ թերզարգացած լինելու փաստից, որոնք հույս ունեին Էրդողանի միջոցով սանձել Ադրբեջանի ախորժակը:

Իսկ թուրք փորձագետները հաճելիորեն զարմացել էին Փաշինյանի թիմակիցների սպասումներից: Այն դեպքում, երբ դրսում, բացի հայերից, բոլորը գիտեին, որ ներկայիս Ադրբեջանի արտաքին քաղաքական ուղին հիմնականում որոշվում և հաստատվում է Անկարայում:

Հասկանալի է, որ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևն ունի նաև իր մանևրի լյուֆտը, մանավանդ, որ Էրդողանը հայտարարում է, որ վստահում է Ալիևի այս կան այն որոշման կայացման տրամաբանությանը: Մարդկային լեզվով ասած, Ալիևը չի կարող վարել ամբողջովին թուրքամետ քաղաքականություն, քանզի ունի պայմանավորվածություններ նաև ՌԴ նախագահ Վլադիմիր Պուտինի հետ: Բացի այդ, պետք է հաշվի առնի նաև Իրանի գործոնը: Բայց ակնհայտ է, որ Թուրքիայից ակնկալել աջակցում Ադրբեջանի հարցում՝ իսկական քաղաքական անմեղսունակություն է: Բայց արի ու տես, որ Փաշինյանն ու իր թիմակիցներն երկու տարի ապրում էին այդ հույսով:

Փաշինյանը վերջերս է հասկացել, որ ծիծաղի առարկա է դարձել միջազգային ասպարեզում, երբ հույսը դրել էր Էրդողանի «խոհեմության» վրա:

Բայց արդեն ուշ է, բոլորի համար արդեն պարզ է, թե ովքեր են Փաշինյանն ու իր շրջապատը: Այդ իսկ պատճառով էլ Էրդողանին անհրաժեշտ չէ թաքցնել այն, ինչ հայտնի է դարձել Հայաստանի ողջ հանրությանը: Այդ իսկ պատճառով էլ նա բացեիբաց կոչ է անում Ադրբեջանին դատի տալ Հայաստանին՝ փորձելով ստանալ փոխհատուցում Երևանից:

Էրդողանի այս բաց խաղը մահացու է դարձրել Փաշինյանի գործունեության ողջ տրամաբանությունը, քանզի նույնիսկ հայաստանաբնակ փոքրաթիվ դարձած մարդանման հոմո-սապիենսի ներկայացուցիչներն էլ են հասկացել, թե ինչը ինչոց է:

Սա է իրականությունը:

Դավիթ Մկրտչյան

Աղբյուրը՝ zham.am