Այսօր մայիսի 1-ն է։ Բոլորին շնորհավորում եմ Աշխատանքի օրվա կապակցությամբ։ Տոն, որը 90-ականներին կարող էինք կորցնել, երբ օբյեկտիվորեն երկիրը հայտնվել էր տնտեսական կոլապսում։ Աշխատանքը, որ պետք է ապահովեր հայերի բարեկեցությունն ու արժանապատիվ կյանքը, դարձել էր դեֆիցիտ։
2000-ականների սկիզբը վերականգնեց մեր հույսը, որ արժանապատիվ աշխատանքով կարող ենք ապրել, ստեղծել ընտանիքներ և դաստիարակել նոր սերունդներ: Մի շարք նոր մասնագիտությունների և մասնագիտացումների ոլորտում Հայաստանը դարձավ տարածաշրջանային առաջատարը` ծրագրավորում և տեղեկատվական տեխնոլոգիաներ, հեռահաղորդակցություն, առողջապահություն, մշակող արդյունաբերություն և այլն։ Հենց այդ տարիներին երկիրը գոյատևման ռեժիմից անցավ զարգացման ռեժիմի։ Եվ այդ ամենի հիմքում աշխատանքն էր։
Հայերը միշտ էլ հայտնի են եղել իրենց աշխատասիրությամբ: Սերնդից սերունդ փոխանցել են իրենց ընտանեկան մասնագիտական ավանդույթներն ու հմտությունները։ Այսօր էլ, աշխարհի բոլոր հայտնի հայերը առաջին հերթին իրենց գործի ճանաչված վարպետներ են։ Ցանկացած հայի համար ամենակարևորն է` հնարավորություն ունենալ արժանապատիվ աշխատանքով ապահովել սեփական ընտանիքի բարեկեցությունն ու ձեռք բերել բարձր պատիվ։
Հասարակության հավաքական հիշողությունը հատկապես կարճ է դրական ձեռքբերումների հարցում: Հիշողության մեջ ավելի երկար և վառ է պահպանվում վատը, բացասականը։ Բոլոր լավ բաներն արդեն կարծես ձեռքբերումների քսակում են, և մարդիկ ուզում են ինչ որ բան ավելին ու նորը: Այսպես, վերջին 3 տարիներին Նիկոլն ու նրա թիմը ոչ միայն շատերին հնարավորություն չտվեցին կուտակել նորը, այլ հասցրին նրան, որ ստիպված ենք վատնել նախկինում կուտակածը։ Վերջին երեք տարիներին մենք փաստացի ապրում ենք այն փողերով, որոնք չենք աշխատում. կամ ԵԱՏՄ վարորդներին խաբելով բյուջեն ենք լցնում, կամ էլ մեծ վարկեր ենք վերցնում ու ավելացնում պետական պարտքը։
Նորմալ չէ, երբ երկրի քաղաքական էլիտայի ողջ վերնախավը ստանում է մեծ պարգևավճարներ ու աշխատավարձեր` միաժամանակ հանրության մնացած հատվածի համար չստեղծելով զարգացման նոր հնարավորություններ։ Սա պարզապես օրինակ է այն բանի, թե ինչու յուրաքանչյուր աշխատանք չէ, որ պատիվ է բերում: Յուրաքանչյուրը պետք է իր գործով զբաղվի։ Նիկոլականների դեպքում անգամ ժամանակակից կրթությունը չի ձևավորել մոտիվացիայի ճիշտ համակարգ: Ցավոք, աշխարհի համար դարձել ենք օրինակը նրա, թե ինչպես կարող է պետական մեքենան անտաղանդ և պոպուլիստ գործիչների համար վերածվել մարզասարքի։
Միակ բանը, որը մեզ կօգնի դուրս գալ այս իրավիճակից, այն է, որ երկրում վերից վար աշխատեն կոմպետենտ և գրագետ մարդիկ` յուրաքանչյուրն իր տեղում` նվիրված իր կոչմանը և գործին: Որոնք երբեք չպետք է խուսափեն նորից, մշտապես կկատարելագործեն իրենց գիտելիքները, կուսանեն նոր լեզուներ և կբացեն նոր՝ արժանապատիվ հնարավորություններ բոլորիս համար:
Վերջին երեք տարիներին մենք փաստացի ապրում ենք այն փողերով, որոնք չենք աշխատում
Արմեն Գևորգյանը տելեգրամյան իր ալիքում գրում է․
Այսօր մայիսի 1-ն է։ Բոլորին շնորհավորում եմ Աշխատանքի օրվա կապակցությամբ։ Տոն, որը 90-ականներին կարող էինք կորցնել, երբ օբյեկտիվորեն երկիրը հայտնվել էր տնտեսական կոլապսում։ Աշխատանքը, որ պետք է ապահովեր հայերի բարեկեցությունն ու արժանապատիվ կյանքը, դարձել էր դեֆիցիտ։
2000-ականների սկիզբը վերականգնեց մեր հույսը, որ արժանապատիվ աշխատանքով կարող ենք ապրել, ստեղծել ընտանիքներ և դաստիարակել նոր սերունդներ: Մի շարք նոր մասնագիտությունների և մասնագիտացումների ոլորտում Հայաստանը դարձավ տարածաշրջանային առաջատարը` ծրագրավորում և տեղեկատվական տեխնոլոգիաներ, հեռահաղորդակցություն, առողջապահություն, մշակող արդյունաբերություն և այլն։ Հենց այդ տարիներին երկիրը գոյատևման ռեժիմից անցավ զարգացման ռեժիմի։ Եվ այդ ամենի հիմքում աշխատանքն էր։
Հայերը միշտ էլ հայտնի են եղել իրենց աշխատասիրությամբ: Սերնդից սերունդ փոխանցել են իրենց ընտանեկան մասնագիտական ավանդույթներն ու հմտությունները։ Այսօր էլ, աշխարհի բոլոր հայտնի հայերը առաջին հերթին իրենց գործի ճանաչված վարպետներ են։ Ցանկացած հայի համար ամենակարևորն է` հնարավորություն ունենալ արժանապատիվ աշխատանքով ապահովել սեփական ընտանիքի բարեկեցությունն ու ձեռք բերել բարձր պատիվ։
Հասարակության հավաքական հիշողությունը հատկապես կարճ է դրական ձեռքբերումների հարցում: Հիշողության մեջ ավելի երկար և վառ է պահպանվում վատը, բացասականը։ Բոլոր լավ բաներն արդեն կարծես ձեռքբերումների քսակում են, և մարդիկ ուզում են ինչ որ բան ավելին ու նորը: Այսպես, վերջին 3 տարիներին Նիկոլն ու նրա թիմը ոչ միայն շատերին հնարավորություն չտվեցին կուտակել նորը, այլ հասցրին նրան, որ ստիպված ենք վատնել նախկինում կուտակածը։ Վերջին երեք տարիներին մենք փաստացի ապրում ենք այն փողերով, որոնք չենք աշխատում. կամ ԵԱՏՄ վարորդներին խաբելով բյուջեն ենք լցնում, կամ էլ մեծ վարկեր ենք վերցնում ու ավելացնում պետական պարտքը։
Նորմալ չէ, երբ երկրի քաղաքական էլիտայի ողջ վերնախավը ստանում է մեծ պարգևավճարներ ու աշխատավարձեր` միաժամանակ հանրության մնացած հատվածի համար չստեղծելով զարգացման նոր հնարավորություններ։ Սա պարզապես օրինակ է այն բանի, թե ինչու յուրաքանչյուր աշխատանք չէ, որ պատիվ է բերում: Յուրաքանչյուրը պետք է իր գործով զբաղվի։ Նիկոլականների դեպքում անգամ ժամանակակից կրթությունը չի ձևավորել մոտիվացիայի ճիշտ համակարգ: Ցավոք, աշխարհի համար դարձել ենք օրինակը նրա, թե ինչպես կարող է պետական մեքենան անտաղանդ և պոպուլիստ գործիչների համար վերածվել մարզասարքի։
Միակ բանը, որը մեզ կօգնի դուրս գալ այս իրավիճակից, այն է, որ երկրում վերից վար աշխատեն կոմպետենտ և գրագետ մարդիկ` յուրաքանչյուրն իր տեղում` նվիրված իր կոչմանը և գործին: Որոնք երբեք չպետք է խուսափեն նորից, մշտապես կկատարելագործեն իրենց գիտելիքները, կուսանեն նոր լեզուներ և կբացեն նոր՝ արժանապատիվ հնարավորություններ բոլորիս համար:
Խաղաղություն, աշխատանք, Հայաստան: