«Նկատված վրիպակներ» քննական շարքի գաղափարն առաջացավ այն ժամանակ, երբ պարզվեց, որ հայոց հետ առնչված ցանկացած տեղեկություն, տվյալ, փաստաթուղթ, հոդված, ուսումնասիրություն, հայալեզու, թե օտար, պարունակում է լուրջ թերություններ: Սխալի, թերության, խեղաթյուրման այս երեւույթը համատարած բնույթ է կրում եւ ընդգրկում է հայոց քաղաքակրթական արժեքների, առանց չափազանցության, գրեթե բոլոր ոլորտները' պատմությունը, մշակույթը, կրոնը, աշխարհագրությունը, ազգագրությունը, իրավունքը, ամեն - ամեն բան...

Անհրաժեշտություն է առաջանում ինչ որ կերպ դրանց անդրադառնալու, արձագանքելու, դիմադարձելու' հատկապես այն բանից հետո, երբ ժամանակակից աշխարհում փորձ է արվում անտեսել հայության բոլոր իրավունքները եւ առկա բոլոր խնդիրների լուծման համար իրավական - օրինական ճանապարհի փոխարեն առաջարկել, այսպես կոչված, քաղաքական - կամային լուծումներ:

Հետաքրքիր է, որ ակնհայտ սխալներով ու թերություններով են թարգմանված նույնիսկ միջազգային իրավական փաստաթղթերը' ՄԱԿ-ի Կոնվենցիաներն ու Հռչակագրերը: Պարզ է, որ այս ամենը չի կարող սոսկ անգրագիտության հետեւանք լինել: Պետք է, որ լինի մեկ այլ տրամաբանական բացատրություն...

Այստեղ է, որ ակամայից հիշում ես բրիտանացի հետախույզ Լո