«Հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորումը չափազանց բարդ կլինի։ Խնդիրը միայն Հայոց ցեղասպանության ճանաչումը չէ»։

«Մենք ողջունում ենք Մինսկի խմբի համանախագահների ջանքերը և հույս ունենք, որ բանակցություններն առաջ կընթանան»։

Արտակ Սարգսյան. «Մոլորակի վրա ոչ մի նորմալ և ազնիվ մարդ չի պատկերացնում, որ թուրքերն ու ադրբեջանցիները այլևս չեն ձգտում միանալ միմյանց և հայկական սեպը վերացնել օրակարգից»:

Երկու երկրների հարաբերությունները երրորդ պետությունով պայմանավորելը միջազգային լսարանի համար ընկալելի չի կարող լինել։ Դա կարող է բացատրվել նաև պանթուրքիստական գաղափարախոսության ազդեցությամբ։

Արտակ Սարգսյան. «Հայաստանը պետք է Թուրքիային հստակ պատասխանի, որ զավթիչն իրավունք չունի զավթիչ կոչելու մի ժողովրդի, որի նկատմամբ կատարել է մարդկությանը հայտնի ամենամեծ ոճիրը»:

Որպես Թուրքիայի հաջորդ նախապայման Ս. Սաֆարյանը նշել է ԼՂ-ի խնդիրը, որն ըստ նրա, օրակարգում դրված է բանավոր կերպով։

Ջավախքի գոյատևումը պետք է փնտրել տարածքային, տնտեսական, ազգային, քաղաքական ինքնավարության մեջ:

Ստանիսլավ Տարասով. «Ադրբեջանը ստիպված է վերանայել սեփական արտաքին քաղաքականության ուղենիշները, որպեսզի չհայտնվի առաջ շարժվող հարավկովկասյան կարգավորվող գործընթացների ճամփեզրին։ Թուրքիան այս ուղղությամբ արդեն քայլ կատարել է»։

Ռուսաստանը տարածաշրջանի հակամարտությունները օգտագործում է Հարավային Կովկասում իր ազդեցությունն ուժեղացնելու համար, ինչը ռեգիոնում հանգեցնում է ուժերի վերադասավորմանը։

Թուրքիան չի հրաժարվել իր նախապայմաններից, ուղղակի, հասկանալով դրանց խոցելիությունը, մերթ ընդ մերթ փոխում է դրանց վերջնագրային բնույթը՝ դրանք դարձնելով ավելի քողարկված։

Սահմանի բացման խնդիրը Հայստանում քննարկելն ընդհանրապես անհիմն է, քանի որ սահմանները փակել է Թուրքիան, հետևաբար Թուրքիան էլ պետք է բացի։ Հարցը ոչ թե բացել չբացելու մեջ է, այլ նրա մեջ պատրա՞ստ ենք արդյոք մենք սահմանի բացմանը, թե՞ ոչ:

Սկիզբը ճիշտ էր, սակայն հունվար-փետրվար ամիսներից արդեն հասկանալի դարձավ, որ Հայաստանի դիվանագիտությունը ֆիասկոյի առաջ է կանգնելու:

Եթե Սահակաշվիլու իշխանության գալու ժամանակ ազգային փոքրամասնությունները հույս էին փայփայում այս «նորերի» հետ, ապա համոզվեցին, որ ո՛չ Սահակաշվիլին, ո՛չ նրանից պառակտված և բեկորների վերածված այսօրվա ընդդիմադիրներն ազգային հարցում չունեն անելիք և ասելիք։

Կիրո Մանոյանն այլևս համոզված չէ, որ 2009թ.–ին հայ–թուրքական սահմանը կբացվի

Երկու պետությունների միջև հարաբերությունների բարելավման անվան տակ Հայոց ցեղասպանության ճանաչման և դատապարտման միջազգային գործընթացից հրաժարվելը «սփյուռք–Հայաստան հարաբերություններին անդառնալի վնաս կհասցնի և Հայաստանը կմնա անօգնական վիճակում»։

Ադրբեջանն աննախադեպ ճնշում է սկսել միջազգային կառույցների, նաև Թուրքիայի վրա, սպառնալով, որ գազից կզրկի, էներգետիկ նախագծերը կձախողի, եթե բացվի հայ-թուրքական սահմանը: Թե ո՞ր մասն է այստեղ դերասանություն, ո՞ր մասն է անկեղծ, ժամանակը ցույց կտա։

Կամ ինչու՞ ատոմակայանի կառուցման համար չենք հրավիրում հարևան Իրանին

Կամ ինչու՞ ատոմակայանի կառուցման համար չենք հրավիրում հարևան Իրանին