Բաքուն բոլոր դիվանագիտական միջոցները գործադրում է զենքի ապօրինի գործարքներ կատարելու համար, և զենքն էլ հաճախ հայերի դեմ է կիրառվում:

Էրդողանը ԵՄ-ի և Թուրքիայի միջև անհաջող բանակցությունների ընթացքը ցանկանում է բարդել ԵՄ-ի վրա: Անհաջող բանակցությունների մեղավորը հենց Էրդողանն է:

ԱՄՆ-ն շարունակում է վճռականորեն աջակցել Մինսկի գործընթացին՝ հանձնառու մնալով ԼՂ խնդրի տևական և խաղաղ հանգուցալուծում գտնելու խնդրում կողմերին օգնելու հարցում։

Այն, ինչ ներկայացվում է, ենթադրությունների տեքստ է՝ ստանդարտ։ Խնդիր է դրված Բաբայանին ձերբակալել, դատել։

Էրդողանը մեծ վախի մեջ է: Իր վարչապետից վախենում է, կուսակցության մասնաճյուղերի ղեկավարներից վախենում է:

30 տարի առաջ, երբ ադրբեջանցիներն ու հայերը կողք կողքի էին ապրում ԼՂ-ում, բայց նաև Բաքվում և այլ տեղերում, ճանաչում և հասկանում էին միմյանց:

Չիրականացված պայմանավորվածությունները կուտակվելով՝ վերածվում են բալաստի և խոչընդոտում են բանակցություններում դրական տեղաշարժի հնարավորությունը։

Հոգլանդի նշած կետերն արտահայտում են ՄԽ համանախագահ երկրների նախագահների կողմից ԼՂ հիմնահարցի հանգուցալուծման վերաբերյալ ընդունված 5 հայտարարությունների դրույթները:

Էրդողանի բռնապետական քաղաքականության հետևանքով Թուրքիան շարունակում է շարժվել «սխալ և վտանգավոր» ուղիով:

ԼՂ հակամարտության կողմերը նույնիսկ եթե համաձայն չեն առաջարկվող ծրագրի առանձին կետերին, նրանք, միևնույն է, համաձայն են քննարկել այն։

Խոսքի ազատության սահմանները գնալով նեղանում են, Թուրքիան հետզհետե ավելի ու ավելի ավտորիտար է դառնում։

Թուրքիայի ավելի քան կեսը ժողովրդավարական մտածելակերպ ունի: Նրանք Էրդողանին չեն աջակցել:

Դա շատ հայտնի գործելաոճ է, որը բնորոշ է նրանց, ովքեր կազմակերպում են գունավոր հեղափոխություններ, և դա Օբամայի վարչակազմի գործունեության իներցիան է:

Մենք այլևս չենք օգտագործի ամերիկյան ռազմական ուժը արտերկրում ժողովրդավարություն հաստատելու կամ էլ այլ երկրները մեր օրինակով վերականգնել փորձելու համար։

Երդվում եմ, որ Սիրիան ի վիճակի է դիմակայելու ցանկացած արտաքին ուժի՝ լինի դա ԱՄՆ, թե Թուրքիան:

Զավեշտալի է, երբ ԵԱՏՄ մաքսային տարածքին միանալու մասին խոսում է Թուրքիան, որը միակողմանի փակել է հայ-թուրքական սահմանը։

Ջեմ Օզդեմիրի անունը պատմության մեջ կմնա որպես Թուրքիայի հպարտություն, իսկ Մելիհ Գյոքչեքինը՝ որպես ամոթ։

Երկար ժամանակ փորձում ենք Էրդողանի հանդեպ ցուցաբերել տրամաբանական դիրքորոշում: Բայց, փաստորեն, երբեմն ավելի լավ է նրա վրա շատ ուշադրություն չդարձնել։