Արցախյան պատերազմի մասնակիցների հասանելիք գումարները չեն տալիս, հազար ու սոցիալական, անվտանգային խնդիր չեն կարողանում լուծել, բայց նոր քարոզչական աղբ են ստեղծում։

Այն փառապանծ Հայաստանը, որն ունի Նժդեհ, Մոնթե, Լեոնիդ, որն ունի Շուշիի, Քարվաճառի, Բերձորի ազատագրման փայլուն ռազմական գործողություններ։

Չի կարելի անտեսել իշխանությունների հերթական կամայականությունը։

Նա դա կարողանում է։

Արդյո՞ք ինչ-որ մեկը մտածում է, որ մեր գերիները ազատ են արձակվելու ԵԽԽՎ բանաձևի հիման վրա։

Դերերում՝ քրեական հեղինակություններ «Կացին», «Կաղին», «Պնդուկ», «Քյարթու», «Թզբեխ», «Դուշեշ», «Իքիբիր» և այլն։

Այսինքն, ձեզ չի՞ նյարդայնացնում, որ մեր ռազմագերիների հարցը նույն հարթակում են դրել ինչ-որ ավանտյուրիստի հարցի հետ։

Սթափվե՛ք, հայ լինելը հեշտ չէ, բայց դավաճանները անիծվում են դարերով։

Ահա հենց այդ ժամանակ է պարզորոշվում, թե այդ ավազախառն քամիների պայմաններում որքանով են մարդն ու անապատն իրար ներդաշնակ։

Վայելեք նիկոլազավրեր` դուք հազիվ էլ այս թրքամոլ մուրացկանին արժանի լինեք։

Այս շենքում նաև մարդիկ են ապրել, այս շենքում իմ և քո նման կանայք հայրական տուն են ունեցել, շենքի հետ քանդում են նաև հիշողություն և հույս։

Հակառուսական ու սորոսական շրջանակների, լրատվականների համար լավ առիթ է վայնասուն գցել, թե բա` տեսեք-տեսեք, ռուսները սա արեցին, նա չարեցին։

Նիկոլ Փաշինյանը գերու կարգավիճակում հայտնված մեր տղաների ճակատագիրն այս անգամ էլ Ստրասբուրգում մատաղ է անում Եվրոպային։

Հետաքրքիր է, ո՞վ է այդ հարցաշարերի հեղինակը։

Պատերազմը` պարտվեցիք, բոլոր քրեական, քաղաքացիական ու վարչական գործերը` պարտվեցիք:

Նրանց պետք է հիստերիա, որը և բարձրացրեցին:

Հենց նման մանիպուլյացիաների պատճառով ենք հասել դժոխքի դռանը, սակայն դեռ խելքի չենք գալիս։

Ո՞վ է պատասխանատու գերիների հարցը նման փնթի քաղաքական խաղերի թատերաբեմ խցկելու և ձախողելու համար: