«Ազատությունն», իհարկե, չի նշում, որ էդ գյուղի կարմիր տանիքով տները, որ տեսնում եք ռեպորտաժում, Դաշնակցության սարքած տներն են ու որևէ կապ չունի Ադրբեջանից տարիքով մեծ տատիկի հետ։

Պատճառը պարզ է։ Բոլոր «հրամանները» տրվում են Երևանից և վերջինիս կառավարման ներքո գտնվող Ստեփանակերտից։

Դրա համար այս հավաքների տակ ամեն ինչ կարելի է փնտրել և գտնել, բացի իր բուն նպատակից։

Սա է Նիկոլի խոստացած ապագան, որն արդեն ներկա է։

Դիմակայել էին բոլոր դժվարությունները ու հասել բարվոք կյանքի։

Հակառակ դեպքում Ադրբեջանը մինչև Երևան շարժվելու լեգիտիմ հիմքեր է նախապատրաստում և որքան իրավիճակը թույլ տա՝ կշարժվի առաջ

Որ կողմը նայում ես, գերազանցիկի ձեռագրով գրում են՝ նոյեմբերի 9-ի հայտարարությամբ տենց էր նախատեսված։

Բայց չէ, կիսվեք, մի պահ տխրեք ու էլի շարունակեք ձեր քեֆերը, ուրախ սթորիները, ռեստորանային երեկոները:

Ստիպված կլինի հեռանալ այն հողից, որի պաշտպանության ու անառիկության համար հորեղբայրն իր կյանքն էր տվել։

Ճիշտ միջավայրում, ճիշտ արժեքներով մեծացած երեխաներ։

Երկու տարի է անդադար խոսել ենք այդ մասին, իսկ դուք՝ մենք քաղաքականությամբ չենք զբաղվում:

Հակառակ դեպքում խաղաղության մասին խոսելը դառնում է ոչ այլ ինչ, քան սեփական պետականությունը կործանման տանող ինքնախաբեություն։

Այս մասին դեռ որևէ պաշտոնական հրապարակման չեմ հանդիպել։

Դուք ուղղակի ֆիկտիվ քաղաքացիներ եք, մենակ թղթով եք հայ:

Այստեղ խոսքը միայն ու միայն ճապարհը Շուշիի մոտից հեռացնելու մասին է։ Ոչ թե Բերձորը դուրս թողնելու, ոչ թե հայերին Բերձորից հանելու, այլ Շուշիի մոտով չանցնելու մասին է։

Առջևում պատերազմն էր, կապիտուլիացիան ու ազգային ամոթի անվերջ ձգվող ամիսները։

Այս ճիպիզնյակները եկել են իշխանության և ինչպես մանկության, պատանեկության տարիներին քծնում, հաճոյանում են ոչ միայն իրենց տիրոջ՝ վարչապետ կոչեցյալին, այլև նրա տերերին։