Անցնող շաբաթը թեպետ հարուստ չէր քաղաքական ակտիվ պրոցեսներով, սակայն գնահատականների պակաս, ըստ երևույթին, չեղավ:

«Բարգավաճ Հայաստան» կուսակցության ղեկավարը, փոփոխությունների հասնելու գործընթացին զուգահեռ, երկիրը ժողովրդավարացման տանող գործընթացին է ձեռնամուխ եղել։

Ռիչարդ-փորձագետը արդեն իրեն սպառած, նավթալինի հոտ արձակող հաճախորդներից է, որի կարծիքը հաստատ որևէ մեկին այսօր չի հետաքրքրում:

Այս պահին մենք ձևավորում ենք քաղաքացիական շտաբներն ու մոբիլիզացնում մեր երկրի ողջ հանրությանը...

Հաջորդը պետք է լինի արդեն գործնական քայլերի հավաք՝ պայքարի եզրափակիչ փուլ։

Իշխանությունը, որը դրսում հլու-հնազանդ է, փորձում է իր կերպարի ամբողջականությունը լրացնել բանիմացի, համարձակի և հզորի վարժանքներով:

ԱԺ հասարակայնության և տեղեկատվության միջոցների հետ կապերի վարչությունում այնքան են լծվել լրագրողների «հետևից ընկնելու» ու «անհնազանդներին» «պատժելու» գործին (իշտայներին՝ քացախ), որ մոռացել են զբաղվել իրենց բո՛ւն պարտականությամբ՝ ապահովել խորհրդարանի բնականոն աշխատանքը։

«Իռացիոնալ դաշտում արված գործողություններն ու հայտարարությունները միայն կարող են վնասել գործընթացին»։

Գագիկ Ծառուկյանն, ի տարբերություն այս նեոբոլշևիկյան իշխանության, չի հրահրում ատելություն հարուստների և աղքատների միջև:

Ծառուկյանի «մեսիջները» հանրությանը, քաղաքական ուժերին, բիզնեսի ներկայացուցիչներին ու պետական ծառայողներին։

«Բոլոր խաղաքարտերը չէ, որ բացվեցին, այնպես որ, սպասենք նորանոր զարգացումների»։

«Ի տարբերություն Սերժ Սարգսյանի, Ծառուկյանը հասկանում է, որ «փոքր երկի ենք, հո 10 հոգի շաքար չի բերի» քաղաքականությունը մեզ տանելու է փակուղի»։

«Հարցազրույցից միանգամայն պարզ է դառնում, որ գործ ունենք հավասարակշռված գործչի հետ»։

«Բոլշևիկյան մոդելում, որը երազում է կառուցել Սերժ Սարգսյանը, չկա բիզնես (ո՛չ մանր, ո՛չ միջին, ոչ էլ խոշոր), չկան շուկայական հարաբերություններ և լիբերալ հիմքերի վրա կառուցված տնտեսություն»։

Հեռո՛ւ մնացեք «ազնիվ տղերքից», «ազնիվ աղջիկներից», «կարգին մարդկանցից»։

Իշխանություններին պետք է «հարվածել» այնտեղ և այն պահին, որտեղ և երբ դա առավել մեծ արդյունք կապահովի։

«Հայաստանը իրեն հռչակել է սոցիալական պետություն, դրանից ենթադրվում է, որ իշխանությունը առնվազն պետք է ապահովի իր ժողովրդի սոցիալական ապահովվածությունը»։

Վերջին ժամանակներում քաղաքացիներից անընդհատ ստանում եմ զանգեր, նամակներ և դիմումներ, որտեղ նրանք իրենց աջակցությունն են հայտնում սկսված շարժմանը։