Իշխանության գալուց հետո հեղափոխականները շատ ավելի այլասերված ձևով անում են այն, ինչը քննադատում էին հեղափոխությունից առաջ։ Իրենք դառնում են նախկինի վատ պատճենը։

Հիշեցի Էլդար Ռյազանովի «Ծառայողական սիրավեպ» ֆիլմի հայտնի ասույթը։

Մեր երկրում իրեն հարուստ ընկալում է բնակչության 0.1 տոկոսը: Այս թիվը վերջին տասնամյակում ընդամենը երկու անգամ է փոփոխվել: 2010թ․ իրեն հարուստ համարելու սուբյեկտիվ կարծիք է ունեցել բնակչության 0.4 տոկոսը: Իսկ 2015թ․-ին ոչ ոք իրեն հարուստ չի համարել: Ասեք, որ տխուր պատկեր է: Հատկապես, որ 11 տարի առաջ (2008-ին) իրեն հարուստ էր համարում բնակչության 0.2 տոկոսը:

Երևանում ապրում է մեր երկրի բնակչության 36․5%-ը, քաղաքային բնակչության 57․1 %-ը։

Դա վերջին մեկ տարում ձեռքբերված պայմանավորվածությո՞ւն է, թե՞ Բրատիսլավայում բանակցություների հետևանք:

Նիկոլ Ահեղն ու իր թրաշամանուկները ծանր են տանում, երբ ինչ-որ մեկը քննադատում է իրենց։

Սրիկա են, թե պարզապես դեբիլ, արդեն էական չէ:

Գերատեսչության ղեկավարությունը ոչ ավանդական սեռական հարաբերությունների նմանվող գործողություն արեց Սաքունցի և ողջ սորոսի վաստակների ցանցի հետ:

Պատմությունը գլխիկոր հեռացածներին համարելու է ոչ թե պատվով հեռացածներ, այլ նպաստի համար ամենակարևոր մարտի ժամանակ ՊԱՏԻՎ ՎԱՃԱՌԱԾՆԵՐ։

Իր քաղաքական և տնտեսական մտքի սնանկությունը ժողովրդի վարչապետը փորձում է քողարկել «ՀԴՄ կտրոնով զինվորին հաց ենք հասցնում» պրիմիտիվագույն թեզով:

Միտս եկավ «Ոսկե ցլիկի» ֆերմայի վարիչը, որ ասում էր. «Ես չէի տալիս, ինձ համոզեցին»:

Հեղափոխական Հայաստանում իրոք որ հեղափոխական իրավիճակներ են գրանցվում։

Նորաստեղծ Հանձնաժողովը չի կողմնորոշվում՝ ինչ անել և ձգձգում է գործընթացը, ինչն արդեն իսկ կասկածի տակ է դնում Հանձնաժողովի գործունեության օբյեկտիվությունն ու անկողմնակալությունը։

Ու այս գործընթացը պետական մակարդակով է արվում։

Գուցե հրահանգներ է ստանում կամ նոր վիրավորանքների տեքստեր ճշտում, կամ պարզապես «ընտանեկան» զրույց է վարում:

Ամբողջ համացանցը դատավարություններ են, մեղադրանքներ են, խափանման միջոցներ, դատական նիստեր։

Մեծ ոգևորությանը հաջորդող հիասթափության ալիքը ամբողջությամբ սրբելու է դիլետանտ և խաբեբա իշխանությանը:

Մի ժամանակ «Ժողովրդի» վարչապետը շատ էր մտահոգվում ժողովրդի հաշվին պադավատ ունեցող չինովնիկների քանակից։