Հետաքրքիր դիտարկում. այս կամ այն իրավիճակում քամելեոնի նման գունափոխվող, մի իշխանության գրկից մյուսի գիրկը ցատկող, մի ղեկավարի հետույքից պոկվող ու հանգիստ հաջորդինը լիզող երկոտանի կենդանիներին միավորող հատկանիշ է անդեմությունը։

Ու այդ հատկանիշը դրսևորվում է ոչ միայն սեփական հետագիծը չունենալու, ոչ միայն միտք չունենալու, ոչ միայն նրանում, որ այդ մարդկանց անունը ոչինչ չի հիշեցնում ու ստիպված ես լինում նկար գտնել, որ փորձես տեղը բերել..., այլ նաև նրանց դեմքն անգամ ֆիզիոլոգիական առումով ոչինչ չի արտացոլում, երբեք չես տեսնի հստակ հայացք, արտահայտված էմոցիաներ, միջին ստատիստիկ դեմքերի մի շարան է, որոնց վրա միայն աչքեր են անիմասռ աջ ու ձախ խաղում, այն էլ միշտ գետնին նայող։

Երվանդ Վարոսյանի ֆեյսբուքյան էջից