Որը միավորում է Հայրենիքն արոտավայրի հետ շփոթած բոլոր կոֆեմաններին:

Այս ժեկի պետերից ոմանք նախընտրում են կապուչինո, ոմանք՝ մակիատո, շատերը՝ լատե, բայց հիմնականում նրանք սիրահար են քյառթու թուրքական ջազվեով սրճի:

Սուրճ կա՝ մարսվում է, սուրճ կա՝ փսխվում է, սուրճ կա՝ հարամ է լինում...

Բայց հիմնականում այս տեսակի կոֆեմանները ըմպելուց շատ հետո են գիտակցում, որ այդ մի գավաթ սուրճի փոխարեն ավելի ճիշտ կլիներ ուրիշ բան խմեին: Մանավանդ, որ այս սրճամոլներից ոմանք հենց այդպես էլ խոստացել էին:

Մանավանդ, որ Այդպես և‘ իրենց լավ կլիներ, և‘ ժողովրդին, որը գերեվարվել էր նրանց կողմից:

Սուրճը...Շատ կախարդական հատկություններ ունի սուրճը:

Հատկապես, երբ այն եփվում է հայկական լեռնաշխարհի ամենագողտրիկ լեռնային տարածքներից մեկի հայտնի արոտավայրերում՝ թուրքական նավթահոտ գազին դրված հայկական դավաճանված ջազվեով, որի անունը որոշ թրքերի համար սրճեփ է, իսկ սրճեփի գողն էլ գող չէ. հայրենասեր գնդապետ է:

Ահա այսպիսի սրճային սագաներ...

Գոհար Սրապիոնյանի ֆեյսբուքյան էջից