Սեպտեմբերի քսանմեկին հրապարակում գունագեղ տոնախմբություն կազմակերպելը ամենայն հավանականությամբ պատվիրվել է բաքվից: Սա՝ ոչ ավել, ոչ պակաս բաքվի դեմարշն է Երևանի կենտրոնում, ցանկացած բանական մարդ չի կարող սա չհասկանալ: Երկրի իշխանությունը զավթած տականքը, երկիրը զրկում է սուբյեկտայնության վերջին փշրանքներից, ու ողբերգությունը նրանում է, որ հանրությունը լուռ հաշտվում է դրան: Երեսուն տարի էս տոնը տոնվել է ռազմական շքերթով, սրանք նույնիսկ մինչև պատերազմը խաղտեցին էդ ավանդույթը, ու որևէ մեկը թող չկարծի, որ դա պատահականություն էր:

Առ էսօր մեր զոհերի վերջնական թիվը չկա, և մեր բոլոր եղբայրների մասունքները չեն, որ հանձնվել են մայր հողին, ու Եռաբլուրում դեռ շարունակվում են նոր փոսեր փորվել: Մեր տղերքին բաքվի բանտերում թքում են ճաշի մեջ ու ստիպում կենդանու պես տաս վայրկյանում ուտել, ու մենք Երևանում տոնում ենք էս ամենը:

Դե հիմա ասեք մենք ե՞նք տոնում, թե՞ իլհամը: Էսքանից հետո ինչի՞ պիտի որևէ մի ազգ, կամ պետություն հարգի մեզ, կամ դարդ անի մեր համար, կամ համարի, որ մենք պետություն ենք, կամ ընդհանրապես պետություն ունենալու իրավունք ունենք: Հա մի բան էլ, նոր ուզում էի հիշել ալիևի կնգա՝ մեհրիբանի հայրական ազգանունը, հիշեցի՝ փաշայևա, հիշեցի ու ուղեղս պղտորվեց:

Արամ Խաչատրյանի ֆեյսբուքյան էջից