Ընդդիմությունը միտինգները դադարեցրեց, Բաղրամյանն ու Դեմիրճյանը բացեց, խոշոր հաշվով նույնիսկ արտահերթ ընտրությունների խոստումի հետ ա համաձայնվել, բայց գերիների հարցը Հայաստանում մնում ա բաց, իսկ Ադրբեջանում արդեն էդ հարցը փակված են համարում:

Նիկոլի դեգեներատ իշխանությունը մտածում ա, որ քիրվայություն անելով, Պուտինի, Ալիևի ու Էրդողանի սապոգները լիզելով՝ կարողանալու ա իր իշխանությունը պահել: Կարծում ա գերիների ու անհայտ կորածների ծնողներին ու հարազատներին մանիպուլացնելով՝ տրոհել հասարակությանը: Բայց երկու բայց կա:

1. Ադրբեջանն ու Թուրքիան Հայաստանի հետ հարաբերությունները կարգավորելու համար 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից հետո արդեն Հայաստանի իշխանությունների կարծիքի հետ հաշվի նստելու կարիքը չունեն: Իրենք, ցանկության դեպքում դա կարող են քննարկել նույնիսկ Բուրկինա Ֆասոյի հետ, բայց՝ ոչ Հայաստանի:

2. Գերիների ու անհայտ կորածների ծնողների ու հարազատների մոտ հույսն ու սպասումն իրենց տեղը զիջում են իշխանությունների նկատմամբ ատելությանն ու վրեժին:

Էդուարդ Սարիբեկյանի ֆեյսբուքյան էջից