Կարծիք

29.03.2021 10:35


Հեռախոսով խոսում եմ ընկերուհիներիցս մեկի հետ, ում ամուսինը զոհվեց արցախյան երկրորդ պատերազմում՝ թողնելով իրեն կարոտ 28-ամյա կնոջը և 4 ամյա դստրիկին, ու լսում եմ Անգելիկայի ձայնը․․․

Հեռախոսով խոսում եմ ընկերուհիներիցս մեկի հետ, ում ամուսինը զոհվեց արցախյան երկրորդ պատերազմում՝ թողնելով իրեն կարոտ 28-ամյա կնոջը և 4 ամյա դստրիկին, ու լսում եմ Անգելիկայի ձայնը․․․
Հեռախոսով խոսում եմ ընկերուհիներիցս մեկի հետ ում ամուսինը զոհվեց արցախյան երկրորդ պատերազմում թողնելով իրեն կարոտ 28-ամյա կնոջը և 4 ամյա դստրիկին։
Խոսելու ընթացքում լսում եմ Անգելիկայի ձայնը
-մամ, մամ մութն ընգավ պաբան չեկավ, մամ ըբը պաբան երբ գուկա՞
-Անգել ջան պադերազմը կբրձնի պաբան գուկա,
-մամ ըբը էդ պադերազմը, եր՞բ կպրձնի կարոտցել եմ պաբաբաիս։
Լսափողից այս կողմ խեղդվում էի, կոկորդս սկսեց ցավել արցունքներս խեղդելիս․
-Ան կլսես ինչ՞ կսե ու ըսպես ամեն օր, ես ինճխ՞ իրան ըսեմ, օր ես պադերազմը մեզի հմար չի վերջանա, ինչխ՞ բացադրեմ, որ ես պադերազմը ոչ թե երգրի հետ է հմի այլ մեզի հեդ է, ըսիգ մեր կյանքի պադերազմն է։
Անահիտ Մութաֆյանի ֆեյսբուքյան էջից

Այս խորագրի վերջին նյութերը