Աշխարհում, բոլոր ժամանակներում, բոլոր պետությունների ղեկավարները ինչ-որ չափով եղել են և կան «հանցագործ» իշխանություններ։ Կախված, պետական կառուցվացքից, այդ «հանցագործությունները» եղել են զանգվածայինից մինչև էպիզոդիկ։ «Հանցագործությունները» կատարվել են ինչպես արտաքին ոլորտում՝ պատերազմներ, սպանություններ, այնպես էլ ներքին կյանքում՝ կոռուպցիա, բռնություններ, սպանություններ և այլն։ Այդ «հանցագործություններից» շատերը եղել են, այսպես կոչված, «լեգիտիմ» հիմքերով՝ ՄԱԿ-ի որոշումներով, երկրի Սահմանադրությամբ և օրենքներով և այլն։

Պետական ավանդույթներ ունեցող ժողովուրդները, դժկամությամբ, բայց ընդունում են «լեգիտիմ» հանցագործությունները և անհանդուրժող են ոչ լեգիտիմ հանցագործությունների հանդեպ՝ կոռուպցիա, անօրինական բռնություններ և այլն։ Այդ ժողովուրդներն իրենց անհամաձայնությունն են հայտնում գործող իշխանությունների նկատմամբ, հերթական կամ արտահերթ ընտրությունների միջոցով, գործում է նաև իրավական համակարգը։ Նրանք չեն սիրում կամ ատում իշխանություններին, բայց հարգում, ընդունում են կամ ոչ նրանց։ Պետական ավանդույթներ չունեցող ժողովուրդները չեն կարողանում ձևավորել ազգային, պետական շահով առաջնորդվող իշխանություններ և առաջնորդվում են կույր սիրով և ատելությամբ, որն էլ հանգեցնում է հեղափոխությունների և անիշխանության՝ հետագա պետականության կորստի հեռանկարով։

Սակայն, անկախ ժողովուրդների տարբերություններից, նրանցից որևէ մեկը չէր և չի կարող հանդուրժել կոռումպացված, իրեն պարտության մատնած, նվաստացրած, պետական դավաճանության մեջ կասկածվող իշխանություն։ Իսկապես, մենք ուրիշ ենք։