Իրանք էդ սեկտայում միշտ ապրում եմ ապագաբանական ցնցակաթվածի մեջ, ու երբ որ բզզում ասում ես զարթնիի, հասան Հայաստան, իրանք մի լեգիտիմ վահան ունեն, ասում են․ «Ես իրավաբան եմ, քաղաքականության հետ իրավունք չունեմ կապ ունենալ, ես լրագրող եմ, չեզոք պետքա լինեմ, ես տնտեսագետ եմ, ես իմ թվերը, ուրիշ բանի հետ գլուխ չունեմ․․․»։ Բացակա գիտությունների թեկնածուի գիտական աստիճանով ու իբր անբասիր կարիեռա կերտող տիկնայք և պարոնայք, դեռ չի՞ հասել ձեզ, որ սա արդեն ոչ թե քաղաքականության, այլ պետության, պետականության, ձեր մասնագիտությունների ու անձամբ ձեր գոյության հարցնա՞։ Կարո՞ղա կրավորական կեցվածքից միամիտ մի քայլ էս կողմ անեք։