Գերմանական «Բեռլիներ ցայտունգ» թերթի լրագրողը, անձամբ լինելով Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունում, ցանկության դեպքում անգամ չէր կարող չնկատել, թե անհավասար գոտեմարտում  ահավոր զրկանքներ, ավերածություններ ու ցավ տեսած ժողովուրդն ինչպես է կարողացել իրականացնել ինքնորոշման  իր իրավունքը, հերոսաբար հաղթահարել պատերազմի արհավիրքները, վերականգնել պետական ենթակառույցները, իրականացրել արմատական բարեփոխումներ և կառուցել  եվրոպական չափանիշներին համապատասխան պետություն:

Երկրորդ աշխարհամարտից հետո, տասնյակ տարիներ գերմանացիները երազել են միասնական պետության մասին, ապրել այդ գաղափարով: Չենք կարծում, թե գերմանական ժողովրդի այս ձգտումը մեկ այլ ժողովրդի կողմից կարող էր կասկածի տակ առնվել:

Ուղիղ քսան տարի առաջ, ընդամենը մի քանի օրվա ընթացքում գերտերությունների կամոք փլուզվեց Բեռլինի սահմանազատիչ պատը և գերմանական ժողովուրդը ոչ միայն միավորվեց, այլև ձեռք բերեց լիարժեք անկախություն, որի համար սրտանց ողջունում ենք հին աշխարհի այս ինքնատիպ ու տաղանդավոր ժողովրդին:

Լեռնային Ղարաբաղում անկախությունը նվաճեցին առաջին հերթին  չեզոքացնելով ադրբեջանական ագրեսիան, պաշտպանելով երեխաների, կանանց ու ծերերի կյանքը: Այդ իսկ պատճառով ոչ ոք չի կարող կասկածի տակ առնել Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի ազատ ապրելու կամքն ու իրավունքը: Ասել է թե՝ անկախությունն ու ազատ ապրելու իրավունքը սկուտեղի վրա  ինչ որ մեկը չի մատուցել Լեռնային Ղարաբաղին: Եվ եթե այսօր  մեր հանրապետության բնակչությունը կազմում է ընդամենը  140 հազար, ապա դա նույնպես Խորհրդային Ադրբեջանի ընդգծված հակահայկական քաղաքականության ցայտուն դրսևորումներից է, այլապես այսօր ավելի քան մեկուկես միլիոն ղարաբաղցի հայեր և նրանց հետնորդները այլ պետությունների  քաղաքացիներ չէին հանդիսանա: Այնպես որ, ինչպես գերմանացիները ոչ վաղ անցյալում, այսօր մենք նույնպես ձգտում ենք ինքնիշխանության:

Արդեն քանի տարի է՝ գերմանացիները Բեռլինի երբեմնի սահմանազատիչ պատի քարերն ու բեկորներն են փայփայում որպես սուրբ նշխարներ: Միանգամայն այլ է իրողությունը Լեռնային Ղարաբաղում: Այստեղ սրբություն  են դարձել հանուն անկախության, հանուն ազատ ապրելու  իրավունքի  ղարաբաղյան պատերազմում նահատակված զինվորների մարմարե  հուշաքարերը: Ձեր թերթի թղթակիցը ոչ մի կերպ չէր կարող չնկատել դա:

Ափսոսանքով ենք նշում, որ  լրագրող Թոբիաս  Ասմութը, հազարավոր կիլոմետրեր հաղթահարելով, թերթի ընթերցողներին է ներկայացրել մակերեսային ու աղճատված մի հոդված' առանց խորամուխ լինելու ղարաբաղյան խնդրի դրդապատճառների ու էության մեջ: Այնպես որ, հեղինակը առանց մի առանձին դժվարության նման բազմաթիվ հոդվածներ կարող էր շարադրել իր կացարանում՝ օգտվելով տարատեսակ կայքէջերից:

Եթե «Բեռլիներ ցայտունգի» համար խոսքի ու մամուլի ազատությունը հավասարազոր է ճշմարտության դեմ մեղանչելուն՝ դա արդեն միանգամայն այլ խնդիր է: