Էդվարդ Նալբանդյանը խստորեն դատպարտել է հունվարի 7-ին Փարիզում «Charlie Hebdo» պարբերականի խմբագրությունում իրականացված ահաբեկչությունը:

Հաճախ, երբ սահմանին իրավիճակը բարդանում է, կամ Հայաստանի հետ կապված ինչ–որ խնդիր է առաջանում, դժվար է լինում գտնել Նալբանդյանին կամ լսել նրա կարծիքը, սակայն Փարիզի դեպքերին Նալբանդյանն արագ արձագանքեց՝ նույն օրը:

Նալբանդյանը նույն եռանդով չի արձագանքում Հայաստանի ներքաղաքական կյանքում տեղի ունեցող ահաբեկչությանը: Երբ անհայտ անձը (այժմ արդեն հայտնի) հարձակվել էր պատգամավոր Արամ Մանուկյանի վրա, Նալբանդյանն այդ ժամանակ նույն եռանդով և օպերատիվությամբ չդատապարտեց քաղաքական այդ ահաբեկչությունը:

Ի դեպ, ՀՀԿ-ականները հետագայում հաստատել են, որ այդ հարձակման պատճառ է հանդիսացել Աբովյանում տեղի ունեցած հանրահավաքի ժամանակ Արամ Մանուկյանի հայտարարությունը Սերժ Սարգսյանի մասին: Այսինքն, հարձակումն ակնհայտ քաղաքական ուղղվածություն է ունեցել, որի նպատակն է եղել ահաբեկելն ու վախեցնելը։

Կան մարդիկ, ովքեր գտնում են, որ նման ոճի հայտարարությունը քաղաքականության մեջ սխալ է, սակայն խոսքի ազատության տեսանկյունից Արամ Մանուկյանն ազատ է՝ արտահայտելու իր կարծիքը:

Փաստացի, ինչպես «Charlie Hebdo» պարբերականի խմբագրությունն էր ծաղրանկարներ հրապարակելով Մուհամմեդ մարգարեի մասով իրականացնում իր ազատ խոսքի իրավունքը, այնպես էլ Արամ Մանուկյանն է իր դիրքորոշումը հայտնել: Ինչպես «Charlie Hebdo»-ի վրա հարձակումն է խոսքի ազատության վրա հարձակում, այնպես էլ Արամ Մանուկյանի վրա հարձակումը:

Ցանկացած քաղաքական գործիչ, ում համար սկզբունքային է խոսքի ազատության պաշտպանությունը և ահաբեկչության դեմ պայքարը, պետք է երկու իրադարձություններին էլ նույն արձագանքը տար: Իսկ ովքեր տարբերակում են դնում, նրանք սկզբունքային չեն, պարզապես անձնական շահերից ելնելով՝ վարքագիծ են դրսևորում:

Փաստացի, Նալբանդյանը Մանուկյանի վրա հարձակման դեպքում որևիցե հայտարարությամբ հանդես չեկավ: Նալբանդյանի համար կարևոր է Փարիզում խոսքի ազատության համար և ահաբեկչության դեմ պայքարը, սակայն նրան շատ քիչ են հետաքրքրում Հայաստանի ներսում տեղի ունեցող գործընթացները:

Երևի Նալբանդյանն իր ապագան ավելի շատ կապում է Ֆրանսիայի հետ, քան Հայաստանի: Հայաստանի քաղաքական գործիչների համար սովորական է դառնում պաշտոնը լքելուց հետո արտերկրում հայտնվելը: Տիգրան Սարգսյանը դրա վառ ապացույցն է: Նալբանդյանը, թերևս, նույնպես իր ապագան այդպես է պատկերացնում:

Նալբանդյանն ապագայում իրեն տեսնելով Ֆրանսիայում՝ ավելի արագ արձագանքում է Շառլ Ազնավուրի կամ Ֆրանսիայի քաղաքական կյանքին, քան սահմանին տեղի ունեցող իրադարձություններին կամ ներքաղաքական կյանքին առնչվող խնդրին: Ու դրա պատճառն ամենևին էլ այն չէ, որ նա արտաքին գործերի նախարարն է: Դա հոգեվիճակ է և մտածողություն։

Արմեն Գրիգորյան

Հ.Գ.։ Հայաստանում Նալբանդյանից բացի՝ էլի հանրային մարդիկ կան, ովքեր շտապել են արձագանքել Ֆրանսիայում տեղի ունեցածին, բայց ծպտուն չեն հանել ներքին կյանքում տեղի ունեցած ահաբեկչությունների ու բռնությունների կապակցությամբ։