Հարցազրույց «Ազգային անվտանգություն» կուսակցության նախագահ Գառնիկ Իսագուլյանի հետ

–Որտե՞ղ եք պատրաստվում անցկացնել Ամանորը։

–Միակ Նոր տարին է, երևի, 78 թվականից, որ գնում եմ Մոսկվա։ Պատճառը՝ երեխաներս այնտեղ են, աղջիկս ամուսնացել է Ռուսաստանում: Տղաս սովորում է Մոսկվայում. որպեսզի իրենք չգան, ես, կինս, փոքրիկ աղջիկս որոշեցինք՝ այս տարի մենք գնանք Մոսկվա: Այնտեղ եմ անցկացնելու Նոր տարին: Ամսի յոթին հետ եմ գալու, որովհետեւ բավականին լուրջ գործեր են սպասվում Հայաստանում:

–Ռուսաստանում՝ Մոսկվայում, այնուամենայնիվ, ամանորյա սեղանն ավանդական հայկակա՞ն է լինելու:

–Բնականաբար, այո: Ասեմ, որ փեսաս ղարաբաղցի է: Ղարաբաղցիներ են, որոնք վաղուց այնտեղ են: Իրենք միշտ այդ ավանդույթը պահպանում են, նույնիսկ արցախյան որոշ տարրեր կան:

–Ինչպե՞ս եք վերաբերվում կոկորդիլոսներին:

–Չգիտեմ. ես մի բան գիտեմ, որ բաստուրմա եմ տանելու Մոսկվա: Կոկորդիլոս միայն ՍԱՍ-ում եմ տեսել՝ դրված 4 հարյուր քանի հազար: Հայը կոկորդիլոս չի կարող ուտել: Հայը գառան, ոչխարի, տավարի միս է ուտում, բայց ոչ երբեք կոկորդիլոսի: Հիմա գիտեք՝ ինչ. ցավոք սրտի, ոչ միայն փոխվում է վերաբերմունքը սեփական երկրի նկատմամբ, ցավոք, դա գալիս է իշխանությունների վարած վարքագծից: Բայց որ Հայաստանն իր ավանդականից է շեղվում, նույնն ասում էր Ռուսաստանն Արևմուտքի մասին: Սա աշխարհայացքային պատերազմ է, ավանդույթների պատերազմ է: Ռուսաստանը չի ուզում, որ «արևմտյան արժեք» ասվածը մտնի իր տարածք որովհետեւ, այն, ինչ իրականում կա, 180 աստիճանով իրարից տարբերվող բաներ են: Ռուսաստանը փորձում է իր ինքնությունը որպես պետություն, որպես ազգ, որպես քաղաքակրթություն պահպանել, իսկ մնացած ամբողջ աշխարհն այսօր բացառապես փորձում է իրենից հետո եկած մարդկությանը կառավարել այնպես, ինչպես ինքն է ուզում: Սա է: Հիմա մենք՝ հայերս, ինքներս պետք է աշխատենք պահպանել մեր ինքնությունը։ Հավատացե՛ք, երբ Նոր տարվա սեղանին ազգային ավանդական ուտեստը չի դառնում առաջին անհրաժեշտություն, այլ կոկորդիլոսը, մենք՝ որպես մարդ, դրանով իսկ փոխվում ենք: Մեր երեխաների համար այդ կոկորդիլոսն արդեն դառնում է արժեք, ի դեպ, մշակութային արժեք: Կերակրատեսակն էլ է ձեւավորում տվյալ ազգի մշակույթը, կենցաղը, մնացած բոլոր բաները: Ա՛յ սրանից պետք է խուսափել:

–Խոսեցիք մարդու ինքնությունից, Ամանորից։ Իսկ հայ մարդու ինքնության զգագումի փոփոխություն նկատո՞ւմ եք: Ի՞նչ մակարդակի վրա է այն գտնվում:

–Տեսեք, 1988-ին, երբ սկսվեց ղարաբաղյան շարժումը, հայ ժողովուրդը ցույց տվեց, որ ինքն աշխարհի ամենակատարյալ ազգերից մեկն է։ Այդ օրերին (ձեր սերունդը, ցավոք, չի հիշում), երբ մի երկու–երեք ամիս ընթանում էր շարժման ամենաակտիվ փուլը, որեւէ գողություն չէր լինում: Երբ Օպերայի հրապարակում 10-20 հազար մարդ էր գիշերում, առավոտյան կողքի շենքի բոլոր բնակիչները, մայրիկները, հայրիկները, տատիկները, պապիկները թեյ էին բերում, հաց ու պանիր էին բերում այդ մարդկանց համար: Մենք այդ մշակույթն ենք ունեցել, երբ ամեն մեկը փորձում էր մյուսի ցանկացած խնդրին տեղեկանալ ու փորձել լուծել այն: Եւ 88-ից մինչեւ հիմա՝ 25 տարի անց, ի՞նչ է տեղի ունեցել: Ըստ էության, այն ազգը, որ կար, կարծես միանգամայն այլ ազգ է դարձել, որին հարեւանի հոգսը չի մտահոգում, որի իշխանավորը մարդու մասին չի մտածում, մարդիկ իրենց առօրյա կյանքը հասցրել են նրան, որ արդեն կոկորդիլոս են ուտում: Էլ չեմ ասում գետաձի: Շատերը նույնիսկ Հայաստանում չեն անցկացնում իրենց Ամանորը։ Ես դեմ չեմ. մարդ է, կարող է գնալ ուրիշ տեղ Ամանոր անել, որեւէ խնդիր չկա, բայց դա իրենք չեն անում անհրաժեշտությունից, այլ գալիս ու ասում են, որ կղզի էին վարձել քանի միլիոնով, եւ այդ կղզում իրենք մի քանի ընտանիքով փորձում են համարել, որ ազգի էլիտան են: Չէ, ազգի էլիտան 88–ի տղաներն էին, Եռաբլուրում պառկած տղաներն էին, եւ մենք պետք է աշխատենք դա, որպես մշակույթ, մեր հետ տանել: Այն բարքերը, որոնք հիմա մտել են, ցավոք սրտի, կրկնում եմ՝ դրանց հիմնական մեղավորներն իշխանություններն են: Իրենք են ամեն ինչ անում, որ հասարակությունը հայտնվի ծանր վիճակում, այդ ծանր վիճակից էլ գալիս է այդ բարքերին ընդառաջ գնալու անհրաժեշտությունը:

Հարցազրույցը վարեց Մերի Մովսիսյանը