Վլադիմիր Հարությունյան

● Ուղիղ խոսք

09.09.2009 ● 18:46

Վլադիմիր Հարությունյան

Ղարաբաղյան պատերազմի ավարտից մինչ օրս մենք ամբողջ աշխարհին թմբկահարում ենք միայն մի բան, որ մենք պատրաստ ենք զիջումների՝ դրանով իսկ շարժելով նույն այդ աշխարհի զարմանքը՝ մարդ է՞լ իր առջև նպատակ դնի՝ հնարավորինս շուտ ազատվելու իր արյան գնով ձեռք բերածից: Մինչ օրս տեղի ունեցած իրադարձությունների ընթացքը ցույց է տալիս, որ հայ քաղաքական իրականության մեջ կարծես թե չկա այն ուժը, որն ի վիճակի կլիներ թե՛ Հայաստանում և թե՛ Ղարաբաղում բարձրացնել ընդդիմանալու կամ ընդվզելու իրական ալիք:

● Այս խորագրի վերջին նյութերը

Անդրանիկ Թևանյան․

15.11.2024 ● 08:14

Հայկական ֆուտբոլը նույն խայտառակ վիճակում է հայտնվել, ինչ Հայաստան պետությունը։ Երկուսի ղեկին էլ պարտության խորհրդանիշներն են։

Մարիա Զախարովա․

13.11.2024 ● 16:57

ԱՄՆ-ն և ԵՄ-ն ցանկանում են վերահսկողության տակ առնել Հրվ․ Կովկասը, ներթափանցել այնտեղ՝ դուրս մղելով ՌԴ-ն, Իրանը և Թուրքիան։

Անդրանիկ Թևանյան․

09.11.2024 ● 13:41

Եթե մենք ուզում ենք աշխարհի հզորների ոտքերի տակ չընկնել ու Սյունիքը չկորցնել, ապա պետք է կողմ լինենք 2020թ․ եռակողմ հայտարարության 9-րդ կետում նշվածի կյանքի կոչմանը։