Հարցազրույց ՀՀ ԱԺ պատգամավոր Խաչատուր Քոքոբելյանի հետ

–Փաստորեն, ԱԺ այսօրվա արտահերթ նիստում ՀՀԿ–ն քվորում ապահովելու խնդիր ուներ, քանի որ ոչիշխանական խմբակցությունները չգրանցվեցին։ Բայց տեսանք, որ ՀՀԿ–ական պատգամավորների հետ միասին գրանցվեցիք նաև Դո՛ւք՝ այդպիսով օգնելով ՀՀԿ–ին։ Ինչո՞ւ։

–Նախ՝ առաջինը՝ բառի բուն իմաստով, երբ որ քառյակը կամ ընդդիմադիրները (այդ թվում նաև՝ իրենց ընդդիմադիր համարող որոշները, որոնք բանակցությունների մեջ են տարաբնույթ հարթություններում), որևէ ընդհանուր որոշում են կայացնում, էթիկայի կանոններից ելնելով՝ պարտավո՛ր են այդ որոշմանը մասնակից դարձնել նաև մյուս գործընկերներին։ Այսինքն, դա «պիծիմինուտկա» չէ, որ որևէ տեղ որոշում կայացվի, և զուտ կամարտահայտությամբ կամ համերաշխությունը պահելու համար ինքնըստինքյան լուծվի։ Եթե նկատել եք, ես միշտ իմ քվեարկություններով և վերաբերմունքով պաշտպանել եմ այն մոտեցումները, որոնք ԱԺ–ում ձևավորվել են ընդդիմադիրների կողմից, և իրավացիորե՛ն են ձևավորվել։ Այսինքն, իմ քվեարկությունը պայմանավորված չէ այս կամ այն ուժի կամայական մոտեցումից։ Եվ թող ավելորդ խոսակցություններ չվարեն, որովհետև իմ քվեարկությունով չէ, որ քվորումն ապահովվել է։

–Այսինքն, ոչիշխանական ուժերը Ձեզ նախապես չե՞ն ասել, որ որոշվել է չմասնակցել գրանցմանը։

–Կարևորագույն խնդիրների հետ կապված քննարկում պետք է լինի, և այդ քննարկման արդյունքո՛ւմ որոշումներ կայացվեն։ Իհա՛րկե, կա նաև փաստը, որ քվեարկությունների հարցում տեղում ենք կողմնորոշվում, բայց դա որոշ մարդկանց կամայականության կամ մատից հոտ քաշելու արդյունքում չէ, որ ձևավորվել է։ Իմ մոտեցումները հստակ են՝ այս իշխանություններն ամեն օր տապալում են ՀՀ ապագան, և ցավում եմ, որ որոշ ընդդիմադիրներ այդ ջրաղացին ջուր են լցնում (որքան էլ փորձեն ներկայացնել, թե այդպես չէ): Դա արհեստական քվեարկություններով չի որոշվում, այլ մոտեցումներով և հստակ բովանդակային հիմնավորումներով։

–Ասում եք՝ Ձեր ձայնով չէր, որ քվորում պետք է ապահովվեր։ Բացի Ձեզանից՝ 62 ՀՀԿ–ական էր գրանցվել, բայց 66 ձայն ապահովելու համար մեկ ձայնն էլ քաղաքական մեծամասնության համար ոսկու արժեք ուներ։

–Խնդիրը հետևյալն է՝ ցանկացած վերաբերմունք՝ քվեարկության հետ կապված, թե այլ տիպի, եթե չի եղել ընդհանուր քննարկման արդյունքում, ապա դա մանկական «կապրիզի» խնդիր չէ։

–Բայց Դուք այդ պահին տեսաք, չէ՞, որ ոչիշխանական խմբակցությունները միտումնավոր չեն գրանցվում, ու, փաստորեն, գրանցվելով, հենց Դո՛ւք իշխանության ջրաղացին ջուր լցրեցիք։

–Բացարձակապե՛ս. ես իմ անձնական դիրքորոշումն եմ ցույց տվել, և գտնում եմ, որ, օրինակ, եթե խնդիր են դնում տապալելու, կարող են ընդդիմադիրները, այդ թվում նաև՝ ես, ցած դնել մանդատները և տապալել։

–Ուզում եք ասել՝ այս քայլով փորձեցիք ոչիշխանական ուժերին ցույց տալ, որ եթե մի բան են որոշում, պետք է քննարկեն նաև Ձե՞զ հետ։

–Ցանկացած որոշման համար անհրաժեշտ է քննարկում։ Ես երբեք չեմ խուսափել քննարկումից, ոչ էլ հարց եմ բարձրացնում, որ, գիտեք, ի՛նձ հետ քննարկեք։ Բայց եթե կա խնդիր, որի վերաբերյալ կա վերաբերմունք, և պետք է լինի քվեարկություն, անհրաժեշտ է դա քննարկել։ Ես չեմ կարող մասնակցել մի քվեարկության, որի քննարկմանը, որի որոշմանը ես մասնակից չեմ եղել։

–Եթե նախապես Ձեզ հետ քննարկած լինեին այսօրվա չգրանցվելու հարցը, չէի՞ք գրանցվի։

–Կա մի ակնհայտ իրողություն։ Եթե ընդհանուր քննարկում եղած լիներ, որի ընթացքում որոշում կայացվեր, որին ես դե՛մ էլ եղած լինեի, միևնույն է, կպահեի ընդհանուր որոշման մոտեցումը, որովհետև դա թիմային խաղ է, այլ ոչ թե որոշումներ կայացվեն՝ մտածելով, որ, այսպես թե այնպես, պետք է լինի համերաշխություն։ Համերաշխություն լինում է քննարկմա՛ն արդյունքում ձևավորված կարծիքի հիման վրա։

Հարցազրույցը վարեց Արեգնազ Մանուկյանը