Հարցազրույց ՀՀԿ խմբակցության պատգամավոր Աշոտ Աղաբաբյանի հետ

–Համամի՞տ եք Ուկրաինայի նախկին նախագահ Վիկտոր Յանուկովիչի հետ, որ այնտեղ զինված հեղաշրջում է տեղի ունեցել։

–Երբե՛ք. ես Յանուկովիչի հետ ընդհանրապես համամիտ չեմ՝ որպես Ուկրաինայի նախագահի։ Ինքը հանցագործություն կատարեց։

–Հրաման տալով, որ կրակե՞ն ժողովրդի վրա։

–Բա մարդ իր ժողովրդի վրա իրավունք ունի՞ կրակի։

–Այդ կրակոցների ու Հայաստանում 2008թ. տեղի ունեցած մարտի 1–ի դեպքերի հետ նմանություն չե՞ք տեսնում։

–Ինչի՞ նմանություն։ Էլի՛ իրավունք չունեին. ի՞նչ կապ ունի՝ Հայաստանո՞ւմ, թե Ուկրաինայում։ Չի՛ կարելի ժողովրդի վրա կրակել։

–2008թ. ՀՀ վարչապետն էր Սերժ Սարգսյանը, ով և ղեկավարում էր մարտի 1–2–ին հայտարարված արտակարգ դրության շտաբը։

–Չի՛ կարելի, ի՞նչ կապ ունի՝ ով էր։

–Այսինքն, դատապարտո՛ւմ եք Սերժ Սարգսյանին։

–Ո՛չ, Սերժ Սարգսյանին չէ, երևո՛ւյթը։

–Բայց երևույթի հեղինակը Սերժ Սարգսյանն էր։

–Երևույթը...ո՛չ, ո՛չ...երևույթը ինքն իրանով կարող է այնպիսի ալիք վերցնել, որ ղեկավարները չկարողանան ոչ մի բան անել։

–Փաստորեն, մարտի 1–2–ին Սերժ Սարգսյանի վերահսկողությունից դո՞ւրս էր եկել իրավիճակը։

–Իհա՛րկե, իհա՛րկե, պահի ընթացքում է այդ ամենը կատարվել։ Պահի ընթացքում կարող է՝ ինչ–որ բաներ լինեն, բայց Ուկրաինան Հայաստանի հետ մի՛ համեմատեք։ Հայաստանում դա մի՛ օր էր, էնտեղ շարունակական էր, էնտեղ պատերազմ սկսվեց համարյա, ո՞նց կարելի է համեմատել Հայաստանը և Ուկրաինան։

–Եթե ղեկավարը չի կարողանում վերահսկել, դա ևս պատասխանատվություն չի՞ ենթադրում։

–Իհա՛րկե, ոչ էլ կարող էր։ Դե, պատահական եկած նախագա էր։

–Խոսքը Սե՛րժ Սարգսյանի, հայաստանյան մարտի 1–ի մասին էր։

–Չէ՛, մեր մարտի 1–ը, ընդհանրապես ձեզ ասեմ՝ մեղավորներ մի՛ ման եկեք, որովհետև դա պահի ազդեցության տակ է եղել, ոչ մեկ հրաման չի տվել, թե դուք էս բանն արեք, էն մեկին՝ էս բանն արեք։ Ամբոխի վայրկյանական բոցը հրահանգով չի լինում։

–Կարծում եք, որ կրակելու հրահանգ չի՞ եղել։

–Երբե՛ք, երբե՛ք, ո՞նց կարող է՝ ըտենց բան լինի։ Էդ կարող է անել դրսի ուժը, որը ուզենա, որ Հայաստանը չկայանա։ Թե չէ, ո՞նց կարող է Հայաստանի ղեկավարն ասի՝ կրակե՛ք։ Հայի համար դա հանարավոր չի։

–Այդուհանդերձ, եթե ղեկավարը կորցնում է իրավիճակի տիրապետումը, դրա համար ևս նա չպե՞տք է պատժվի։

–Մարտի 1–ը, ես ձեզ էլի եմ ասում, ընդամենը պատահական պատահար է եղել, և չի կարելի մեղավորներ ման գալ, գտնել՝ ովքեր են դրանք։ Կարելի է գտնել՝ ով կրակեց, բայց ոչ թե հրաման տվեցին կրակելու։

–Այդ դեպքում ՀՀԿ–ն ինչո՞ւ է դեմ քվեարկում մարտի 1–ի դեպքերն ուսումնասիրող հանձնաժողով ստեղծելուն։

–Որովհետև հիմարությո՛ւն է դա. հանձնաժողով ստեղծում ես, որ ի՞նչ գտնես, եթե չկա բնույթ, եթե նյութ չկա։ Էդ իրանց ընդամենը ընդդիմության...գիտեք՝ ինչ, ուժերը կորցրած մարդը փրփուրից էլ է կախվում։ Էսօր դա է։

–Ի դեպ, տեսանք, որ Յանուկովիչի հարազատ կուսակիցները նրանից երես թեքեցին ու դատապարտող հայտարարությամբ հանդես եկան...

–Գիտեք՝ ինչ, դե որտեղ ուժ, ընդեղ կիսագրագետ, միջին քաղաքական դաստիարակության մարդիկ միշտ վազում են ուժին։

–Այսինքն, հնարավո՞ր է, որ մի օր էլ ՀՀԿ–ն այդպիսի հայտարարությամբ հանդես գա, եթե քաղաքական իրավիճակ փոխվի։

–Յուրաքանչյուր քաղաքական ուժի մեջ կան նմանատիպ մարդիկ, ՀՀԿ–ում էլ կան, ՀՅԴ–ում էլ կան, ԲՀԿ–ում էլ կան։ Էդ տեսակը հասարակության շերտի պես մի բան է. նրանք ամենուր են։

–Փաստորեն, չե՛ք բացառում, որ ՀՀԿ–ն էլ մի օր Սերժ Սարգսյանին դատապարտող հայտարարությամբ հանդես կգա։

–Ո՛չ, ՀՀԿ–ն հնարավոր չի՝ ըտենց հանդես գա, որովհետև ես ձեզ մի բան ասեմ՝ որ ասում եմ՝ միջին, կիսագրագետ, նրանք հայտարարություն անելու ունակություն չունեն, նրանք էս ափից էն ափը լողալո՛ւ իրավունք ունեն։ Նրանք նավը ղեկավարելու իրավունք չունեն։

–Բայց Ուկրաինայում, փաստորեն, լավ էլ ղեկավարեցին ու հայտարարեցին, որ Յանուկովիչի կոռումպացված ընտանիքի ձեռքում մի ողջ կուսակցություն գերի էր դարձել։

–Ուկրաինայում խմբակցությունն ընդդիմություն էր, արել է։

–Խոսքը Յանուկովիչի հարազատ խմբակցության մասին է։

–Դե, էդի արդեն էդտեղ Յանուկովիչը չկա, ով էլ ասես՝ կխոսա, էլի։ Եթե հրամանատար չունես, դու քեզ հրաման չտաս, ի՞նչ անես։

–Բա ես էլ դա եմ ասում. մի օր եթե Սերժ Սարգսյանը չլինի, ՀՀԿ–ն հնարավո՞ր է՝ նրա դեմ հայտարարություն անի։

–Ո՞նց չլինի, բայց ո՞նց չլինի, այսի՞նքն։

–Այսինքն, Սերժ Սարգսյանի հետ լինի այն, ինչ եղավ Յանուկովիչի հետ։

–Հնարավոր բան չի, դա համեմատելու բան չի։

–Ինչո՞ւ։

–Ո՞նց՝ ինչի։ Լսե՛ք, մարդը ճակատագիր ունի, մարդը անցած ճանապարհ ունի։ Յանուկովիչի անցած ճանապարհը դուք բերում եք մեր նախագաի անցած ճանապարհի հե՞տ եք համեմատում։

–Մի երկու տարբերություն կասե՞ք։

–Ո՞նց մի երկու տարբերություն։ Պատերազմ անցած, համալսարանի Բանասիրականն ավարտած, իր քրտինքով եկած մարդուն դուք համեմատում եք էդ հանցագործի հե՞տ։ Դա կրիմինալ կյանքով եկած...դուք տեսե՞լ եք՝ Յանուկովիչին որ ձվով խփում են, ինչ ա լինում։ Ձվով խփում են կրծքավանդակին, ընգնում ա, իմանում ա՝ իրան խփեցին։ Էդ վախկոտ մարդը, կամ էդ...ո՞նց կարելի է իրար հետ համեմատել։ Ու երբեք չհավատաք, որ Սերժ Սարգսյանի պատերը ոսկուց լինեն, երբևիցե չհավատաք ըտենց բանի։ Ես շատ լավ եմ իրան ճանաչում. ինքը զինվորի հագուստից, մորուքից բռնած, պատերազմի բովով անցած մարդ է. ինքը իրան նման ճոխություն թույլ չի տա։ Ինքը Յանուկովիչ չի։ Ախր իմաստը ո՞րն է. եթե մարդը ինքը ունևոր է, էդքան խելք չունի՞, որ իրա պատերը ոսկի չանի։

–Չե՞ք կարծում, որ Յանուկովիչը կտրվել էր իրականությունից, ադեկվատությունը կորցրել էր։

–Որովհետև ինքը ի ծնե դրան հասնելու իրավունք չուներ՝ ո՛չ ծնված գեներով, ո՛չ դաստիարակությունով, ո՛չ անցած ճանապարհով։ Մենք պիտի հպարտ լինենք, որ մեր երկրի նախագան նման ճանապարհով է անցել։

–ԵԿՄ համագումարից հետո շատերը համոզվեցին, որ Սերժ Սարգսյանն էլ է ադեկվատությունը կորցրել և կտրվել իրականությունից։

–Ո՛չ, դուք մի բան հիշեք, որ էսօր սրանից 5–10 տարի առաջվա Հայաստանը չի։ Էսօր Հայաստանն ինքը ամբողջ աշխարհի հետ ավելի մեծ գործոն ունի շփման, քան թե էն ժամանակ։ Մի՛ պատկերացրեք, որ երկրի նախագան կարող է մի 5 տարում, եթե լավ է ղեկավարել, ժողովուրդը լավ է ապրել, դրանից հետո եթե մի քիչ վատ ենք ապրում, նշանակում է՝ երկրի նախագան է վատ։ Ո՛չ, միջավայր կա։

–Ամբողջ հարցն այն է, որ Սերժ Սարգսյանի ղեկավարած նախորդ տարիներին էլ լավ չեն ապրել։

–Բայց դուք լավ ապրել ասել ասելով ի՞նչ եք մտածում։

–Ժողովրդի կենսամակարդակը։ Դո՞ւք ինչ եք հասկանում լավ ապրել ասելով։

–Լավ ապրել. ես մտածում եմ, որ իրավիճակը հասկանալով հանդերձ է պետք ապրել։ Դուք լավ ապրել տեսե՞լ եք կյանքում։

–5 տարի առաջ հասկանում էին, հիմա չե՞ն հասկանում։

–Ո՞վ չի հասկանում։ Ո՞վ ասեց՝ չի հասկանում, լավ էլ հասկանում են։ Մեր ժողովուրդն ընդամենը շատ է սիրում խոսալ, սրան քննադատել, նրան քննադատել, բայց ինքը ուրիշ ի՞նչ նյութ ունի՝ ո՛չ կինո է ուզում գնա, ո՛չ թատրոն է ուզում գնա, հայտարարություններ կան՝ եկեք աշխատելու, ո՛չ ուզում է աշխատի։

–Ադեկվա՞տ եք համարում Սերժ Սարգսյանի հայտարարությունը, որ գիտենք՝ ժողովրդի 80%–ը դեմ է կուտակայինին, բայց, միևնույն է, անելո՛ւ ենք, կամ էլ՝ ուրիշ ո՞ւմ վրա կարող ենք սաղացնել...

–Ժողովրդի 80%–ը նման բարեփոխումներին է դեմ, ոչ թե դե՛մ են։ Բարեփոխումներին են դեմ, բայց ես չեմ կարծում, որ ինքը ճիշտ պռագնոզ ա արել՝ 80%...ինձ թվում է, որ...գիտեք՝ ինչ, ախր չի կարելի...

–Ավելի շա՞տ են դեմ, թե հակառակը։

–Դուք՝ լրագրողներդ, ուզում եք մի ընենց բան գրել, որ սաղ կարդան, ու դուք կհզորանաք, բայց կարևորը՝ էդ գրածի մեջ նյութ լինի։ Դուք կախվում եք սրա ասածից, նրա ասածից, համեմատականներ եք անցկացնում, իսկ ձեր աշխատանքը էս երկիրը կառուցելու գործիքներից մեկն է, մի՛ քանդեք, դուք քանդում եք, մեր հետ կառուցեք։

–Հենց ասելու բան չի լինում, լրագրողներին են մեղավոր հանում։

–Շարժիչ ուժը միշտ մեղք ունի։

–Վերադառնանք ԵԿՄ համագումարին։ Դրան հիմնականում այնպիսի մարդիկ էին մասնակցում, որ արցախյան պատերազմի հետ կապ չեն ունեցել, իսկ իսկական ԵԿՄ–ականները չկային։ Սա նորմա՞լ եք համարում։

–Չեմ ուզում էդ հարցին պատասխանել։

–Ինչո՞ւ, ճիշտ հարցադրում էր, դրա՞ համար։

–Էլի եմ կրկնում՝ ես էդ հարցին չեմ ուզում պատասխանել, բայց երկրապահը ձեզանից յուրաքանչյուրն է։ Ով երկրի մասին մտածում է, նա երկրապահ է։

–Հասարակական կազմակերպություն է, բայց, փաստորեն, Սերժ Սարգսյանը քաղաքական կառույցի կամ էլ մամուլի ասուլիսի հարթակի վերածեց ԵԿՄ–ն։

–Ուրեմն, ես ձեզ մի բան ասեմ՝ հասարակական կազմակերպությունը իր և՛ լավը, և՛ վատն ինքն է կառուցում։ Ամեն մարդ իր խոսքով իրան է ներկայացնում։

Հարցազրույցը վարեց Արեգնազ Մանուկյանը