Հարցազրույց ակտիվիստ Հասմիկ Հրաչյանի հետ։

–Հասմիկ, ի՞նչ ես կարծում, հանրային տրանսպորտի թանկացումը իրապես հուզո՞ւմ է քաղաքացիներին, թե՞ սա տանելի թանկացում է, և չի բարձրացնի անհրաժեշտ զանգվածային բողոքի ալիք: Տպավորությունն այնպիսին է, որ անմիջական տուժողները՝ տրանսպորտից օգտվող շարքային քաղաքացիներն այնքան էլ ակտիվ չեն։

–Միանշանակ է, որ ցանկացած թանկացում հուզում է քաղաքացիներին: Հայաստանյան այս իրավիճակում, երբ մեր միջին խավը քիչ թե շատ նորմալ երկրների աղքատն է, անգամ տասը դրամի թանկացումը շատ խիստ է անդրադառնում մեզանից յուրաքանչյուրի վրա, էլ ուր մնաց՝ տրանսպորտի 50 տոկոս թանկացումը: Հարցը չի կարող իրապես չհուզել, այլ բան է, որ մեր հասարակության լայն շերտերը սովոր են հարմարվել: Ամեն դեպքում՝ մենք այսօր ունենք բողոքի մեծ ալիք, որն ամեն օր ավելի է աճում. վստահ եմ՝ այն չի կարող մարել՝ մինչև ցանկալի արդյունքին չհասնի:

–Քանի որ դու ակտիվ մասնակցություն ես ցուցաբերում այս օրերին ընթացող քաղաքացիական ակցիաներին, կարո՞ղ ես պատմել մարդկանց արձագանքների մասին, ինչպե՞ս են պատահական անցորդները, ուղևորները արձագանքում 100 դրամ վճարելու կոչերին:

–Արձագանքները գրեթե հարյուր տոկոսով դրական են: Մարդիկ շատ են ոգևորվում, երբ տեսնում են, որ մենակ չեն, որ իրենց պես մտածող ու համարձակ երիտասարդներ կան: Ոմանք մտահոգություն են հայտնում, թե նախկինի պես հարյուր դրամ վճարելով՝ կվնասեն վարորդին: Սակայն մենք վերջիններիս փորձում ենք ճիշտ ներկայացնել իրավիճակն ու տեղեկացնել, որ այս թանկացումը ոչ մի կերպ չի բխում վարորդների շահերից. ոչ թե նրանց օրավարձն է բարձրանում, այլ նրանց վրա դրված «օրվա պլանը»` ապահովելով գծատերերի գերշահույթը: Այսինքն` 150 դրամ վճարելով՝ մենք է՛լ ավելի ենք հարստացնում տարոնմարգարյաններին ու գալուստսահակյաններին: Մինչդեռ վարորդն ինքն էլ ունի ընտանիք, երեխաներ, որոնք նույնպես օգտվում են երթուղայիններից... Մեր պայքարը վարորդների դեմ չէ, նրանք էլ մեզ նման տուժած կողմ են (եթե ոչ՝ մեզանից առավել), մենք պայքարում ենք գծատերերի ու նրանց տերերի դեմ:

–Ի՞նչ ես կարծում, այս թանակացումը ձեռնտու է միայն անհատ գծատերերի՞ն, թե՞ նաև այսօրվա իշխանություններին:

–Մեր երկրում ամեն ինչ շատ է բարդ ու խճճված: Ինչպես գիտենք՝ իշխանության բազմաթիվ ներկայացուցիչներ նաև գծատերեր են: Այնպես որ՝ դժվար է պատասխանելը ՝ «միայն գծատերերի շահերից է բխում, թե նաև իշխանության» հարցին: Ամեն դեպքում՝ սա համարվում է քաղաքապետարանի, քաղաքապետի որոշումը, մինչդեռ բոլորս հիանալի գիտենք, որ Տարոնը ոչինչ ինքնուրույն չի կարող որոշել: Եթե «նախագահն» ասում է՝ «սիրուն է», ուրեմն՝ կարելի է, եթե ասում է՝ «սիրուն չէ», զայրանում է, նշանակում է՝ չի կարելի: Այստեղից կարող ենք հետևություն անել, որ այս անգամ «նախագահն» իր «դաբրոն» տվել է թանկացմանը:

–Հասմիկ, եթե այս քաղաքացիական բողոքը չհասնի արդյունքի, և ուղեվարձը շարունակի մնալ 150 դրամ, դու, միևնույն է, վճարելու ես 100 դրա՞մ:

–Մենք չենք կարող արդյունքի չհասնել, քանի որ մտադիր չենք որևէ պահից սկսած՝ դադարեցնել մեր պայքարը: Ես ինչպես վճարել եմ, այնպես էլ շարունակելու եմ վճարել 100 դրամ ուղեվարձ: Նունը խորհուրդ եմ տալիս նաև մեր մյուս համաքաղաքացիներին: Եթե այսօր մենք համաձայնենք վճարել հարյուր հիսուն դրամ, ապա ոչ մի երաշխիք չենք ունենա, որ վաղը ուղեվարձը չեն որոշի դարձնել 500 կամ 1000 դրամ, կամ էլ՝ 5000 դրամ: Հարցն այստեղ միայն հիսուն դրամը չէ, ես հրաժարվում են ապրել որոշ մարդկանց քմահաճույքներին ու կամայականություններին համապատասխան:

Հարցազրույցը՝ Տաթևիկ Պողպատյանի