Էս Տիգրան Մուկուչյանին որ տեսնում եմ, հիշում եմ էն դատական-ուսուցողական հաղորդումը, որ վարում էր մի ժամանակ։ Էն որ իբր դատում էր իբր հայցվորներին ու իբր պատասխանողներին, որ մասնակցում էին հաղոդմանը երեք կամ հինգ հազար դրամով։ Հիմա էլ ա տենց մի հաղորդում վարում՝ նախապես գրված սցենարով ու նախապես բեմադրված։ Ու ոնց որ էն ժամանակ, հիմա էլ գիտի, որ դա ընդամենը շոու ա։ Մենակ թե հիմա չի ժպտում։ Դե, էն ժամանակվա հաղորդումը ուղղված էր հանրության իրավագիտակցության մակարդակը բարձրացնելուն, իսկ հիմիկվանը՝ էդ իրավագիտակցությունը ճնշելուն։ Սենց մազալու բան ա կյանքը։
«Էս Տիգրան Մուկուչյանին որ տեսնում եմ...»
Էս Տիգրան Մուկուչյանին որ տեսնում եմ, հիշում եմ էն դատական-ուսուցողական հաղորդումը, որ վարում էր մի ժամանակ։ Էն որ իբր դատում էր իբր հայցվորներին ու իբր պատասխանողներին, որ մասնակցում էին հաղոդմանը երեք կամ հինգ հազար դրամով։ Հիմա էլ ա տենց մի հաղորդում վարում՝ նախապես գրված սցենարով ու նախապես բեմադրված։ Ու ոնց որ էն ժամանակ, հիմա էլ գիտի, որ դա ընդամենը շոու ա։ Մենակ թե հիմա չի ժպտում։ Դե, էն ժամանակվա հաղորդումը ուղղված էր հանրության իրավագիտակցության մակարդակը բարձրացնելուն, իսկ հիմիկվանը՝ էդ իրավագիտակցությունը ճնշելուն։ Սենց մազալու բան ա կյանքը։
Արփի Ոսկանյան