«Ես չեմ ուզում, որ Լեռնային Ղարաբաղի հարցով զբաղվող Մինսկի խումբը լուծարվի, չեմ ուզում, որ Ղարաբաղի հարցը մտնի ՄԱԿ-ի անվտանգության խորհուրդ և արդեն Հայաստանին պարտադրող որոշումներ կայացվեն, չեմ ուզում, Եվրոմիության, Եվրոխորհրդի և բոլոր հեղինակավոր ատյաններից Հայաստանը ագրեսոր ճանաչվի ու համարժեք պատժամիջոցներ կիրառվեն ու ամենակարևորը ես չեմ ուզում, որ Ադրբեջանը դա օգտագործի առիթ ու պատերազմ սկսի,`ունենալով միջազգային հանրության աջակցությունը:
Իսկ վերը նշված սցենարը կլինի, այն ժամանակ, եթե Հայաստանը միակողմանի կերպով ճանաչի Լեռնային Ղարաբաղի անկախությունը: Մինչև հիմա Հայաստանը կարողանում է այս հարցը ազգային ինքնորոշման հարթության վրա ներկայացնել, իսկ միակողմանի ճանաչումից հետո միանշանակ բոլորի կողմից օկուպանտ է ճանաչվելու` համապատասխան հետևանքներով: Այս որոշմամբ մենք Ադրբեջանին այլ տարբերակ չենք թողնելու` պատերազմից բացի: Իսկ պատերազմը մեր օրերում նշանակում է, որ երկու պետություններն էլ հսկայական մարդկային ու նյութական կորուստներ են ունենալու, որոնց վերականգման համար տարիներ են անհրաժեշտ լինելու:
Արտագաղթի վերացում, տնտեսական աճ, աշխատատեղերի ստեղծում, աշխատավարձերի, թոշակների բարձրացում ու լիքը նման լավ բաներ, որոնք թեկնածուները խոստանում են, նման պատերազմի պայմաններում միանշանակ կարելի է մոռանալ:
Որևէ մեկը կարող է երաշխավորել, որ Լեռնային Ղարաբաղի միակողմանի ճանաչման դեպքում չի՞ լինի հենց այնպես, ինչպես նշված է վերևում։ Մինչև այս պահը` բարձրագոչ, պոպուլիստական կոչերից բացի նման երաշխավորություն ոչ ոք չի տվել: Դա լոտո չի, որ հետո նորից փորձես: Իսկ ես անկանխատեսելի հեռանկար չեմ ուզում, դրա համար ես չեմ ընտրելու ՌԱՖՖԻ ՀՈՎՀԱՆՆԻՍՅԱՆԻՆ, հենց միայն դրա համար»: