Ահա, ուրեմն, այդ ժամանակ, այսինքն` դեկտեմբերի 5-ին, պատգամավորն, իսկապես խնդրեց չնկարել իրեն` վստահեցնելով, որ գաղտնի բան է խոսում: Ես ասացի, որ չենք ձայնագրում, զուտ մի քանի վարկյան կադր ենք անում: Պատգամավորն ընդունեց ի գիտություն, մենք մեր երկու-երեք կադրն արեցինք, անջատեցինք տեսախցիկը, ինքը վերջացրեց զրույցը, որից հետո մոտեցանք իրեն: Նա շատ սիրով պատասխանեց մեր հարցին, թե ինչու են դեպքը կապում իր անձի հետ. «Ի՞նչ իմանամ, հո ես Վանգանը չե՞մ»: Ի դեպ, այդ օրը նույնպես նա ասաց, որ լրագրողները չափն անցնում են եւ խորհուրդ տվեց վատ մարդկանց փնտրել լրագրողների մեջ:

Այսինքն` Հովիկ Աբրահամյանի այն հարցին, թե միտում տեսնո՞ւմ եմ Մհեր Սեդրակյանի արարքում, ինքը՝ պարոն Սեդրակյանը, պատասխանել է: Միտում կա, որովհետեւ ԱԺ պատգամավորը երկու շաբաթվա ընթացքում երկրորդ անգամ է ասում, որ չափներս անցել ենք: Ընդ որում, արդեն պարզ է, որ նրան զայրացրել են լրատվամիջոցների հրապարակումները, ըստ որոնց` Էրեբունի համայնքի իր բենզալցակայանում միջադեպ է տեղի ունեցել: Եվ դեկտեմբերի 19-ի զայրույթի ակունքներում դեկտեմբերի 5-ին լրատվամիջոցներում եղած հրապարակումներն են: Այսինքն` մարդը պոռթկացել է, որովհետեւ, այդ պահից սկսած, ցանկացած լրատվամիջոցից սադրանք է սպասում: Ահա ինչու արդարանում է, որ զգուշացրել է՝ հասկանալով, որ չի կարող ասել, թե զայրացել է դեկտեմբերի 5-ի հրապարակումների պատճառով: 

Հայտնի դեպքի օրը մենք նրան հանգիստ ենք թողել, ինչպես նախորդ անգամ: Հանգիստ ենք թողել` հաշվի առնելով նախորդ խնդրանքը: Իսկ ինքն այդ խնդրանքը տարածել է այս դեպքի վրա: Այս անգամ նա մեզ ոչինչ չի խնդրել, մենք ինքներս ենք հասկացել, որ մարդուն գրգռելու կարիք չկա:

Եվ կադրերում իմ ապշանքը հենց այդ մասին է ասում՝ ես այդպիսի ագրեսիայի չէի սպասում: Դա է պատճառը, որ իմ հարցադրումներն ի պատասխան այն պնդման, թե «կտամ, ծնոտդ կպոկեմ»՝ ինչի՞ համար, ի՞նչ ենք արել, արդեն հարաբերություններ պարզելու նման են հնչում: Եվ կապ չունեն արդեն լրագրողական գործունեություն իրականացնելու հետ: Ես ուզում եմ այդ մարդուն հասկանալ, այդ պահին ինձ արդեն իմ լրագրողական գործունեությունը հետաքրքիր չէ: Այդ պատճառով իմ հարցերն էլ կցկտուր են:

Մհեր Սեդրակյանի համար արդարացում փնտրողներն ասում են, թե բուն միջադեպից առաջ հստակ սադրանք է եղել: Սադրանք չի եղել, բայց պարոն Սեդրակյանը փնտրել է այդ սադրանքը, այսինքն` տրամադրված է եղել, որ կլինի, ահա ինչու նա իմ հարցերը չի լսում: Նա միանգամից ագրեսիվանում է, որովհետեւ ոչ թե իմ մեջ է տեսնում այդ սադրանքը, այլ լրագրության: Իմ ձեռքի միկրոֆոնն արդեն սադրանք իրականացնելու ազդակ է: Այդ մարդն այդպես է մտածում:

Ի մխիթարություն նրա, վստահեցնում եմ, որ ագրեսիայից առաջ եղած իրավիճակը չի նկարահանվել, նա հանգիստ կարող է աջ ու ձախ հայտարարել, որ ես վիրավորել եմ իրեն, վատ եմ պահել ինձ: Ըստ իս` նա կարող է այդպես ասել: Ես «ազնիվ խոսք»-ով չեմ կարող հակադրվել նրան: Ի դեպ, հիշյալ դրվագն սկսվում է իմ «թեթեւ հարց» բառերով, որից հետո Մհեր Սեդրակյանը պոռթկում է: Ամբողջական տեքստն այսպիսին է` պարոն Սեդրակյան, երկու թեթեւ հարց: Հարցերից մեկը վերաբերում էր էթիկայի հանձնաժողովին, որի հարցը քննարկվում էր հենց ագրեսիայի պահին, իսկ երկրորդ հարցը՝ Սերժ Սարգսյանի ելույթին, հատկապես` ամենաթողության հատվածին»: