Հարցազրույց ՀՀ ԿԳ նախարար Արմեն Աշոտյանի հրամանով Վ. Բրյուսովի անվան ԵՊԼՀ ռեկտորի պաշտոնից ազատված Սուրեն Զոլյանի հետ

–Այսօր ԵՊԼՀ–ի ռեկտորի ընտրություններն են։ Կարելի՞ է համարել, որ այսօրվանից այդ համալսարանն օրինական ռեկտոր կունենա։

–Ո՛չ, անօրինական գործողության հետևանքները չեն կարող իրավական լինել։ Այս ընտրությունը նախարարի անօրինական հրամանի հետևանք է, և թեկուզ միայն այնքանով է անօրինական, որ դա եղել է ոչ թե կառավարության որոշմամբ, այլ նախարարի հրամանով։ Իսկ իրականում ռեկտորը պետք է ընտրվի խորհրդի կողմից, հետո հաստատվի կառավարության կողմից, հետո նոր միայն նախարարը նորընտիր ռեկտորի հետ ստորագրի պայմանագիրը, ինչն այս դեպքում խախտվել է։ Հաշվի առնելով նաև, որ իմ հեռացման վերաբերյալ նախարարի հրամանը հակաօրինական է եղել, ապա դրան հաջորդած մյուս բոլոր հրամանները՝ թե՛ պաշտոնակատար նշանակելու, թե՛ մրցույթ կազմակերպելու, նույնպես անօրինական են։ Ճիշտ է, ես պետք է զարմանքս հայտնեմ, որ դատարանը չկասեցրեց այս մրցույթը, որովհետև գործը տրված է դատարանին, բայց բոլոր դեպքերում՝ վաղը չէ մյուս օրը պետք է սկսվի դատավարությունը, և մինչև օրս մենք չունենք նախարարության պատասխանը։ 

–Իսկ ի՞նչ կլինի, եթե դատարանը հանկարծ ընդունի ձեր կողմից ներկայացված հիմքերը։

–Նախարարությունը փաստորեն շատ անհարմար վիճակի մեջ է դրել այն անձնավորությանը, ում պետք է հետ կանչի։ Ես գտնում եմ, որ բոլոր նրանք, ովքեր մասնակցում են այս անօրինական գործունեությանը՝ սկսած թեկնածուներից, մինչև խորհրդի անդամներ, նախարարի հակաօրինական գործունեության հանցակիցն են դառնում, և բնական է՝ պետք է կիսեն պատասխանատվությունը նման արարքի համար։

–Իսկ գուցե նախարարությունը նախապես վստա՞հ է, թե դատարանն ինչ վճիռ է կայացնելու։

–Եթե նախարարը վստահ լիներ, ամեն ձևով չէր փորձի խոչընդտորել ընթացքը. մենք ունենք նախարարության խնդրանքը՝ այդ գործը չընդունելու։ Եթե վստահ լինեին, իմ հայցադիմումին մի պատասխան կտային։ Եվ հետո, այս առումով, իհարկե, նախարարությունը պիտի օգտագործի իր բոլոր լծակները։ Ցավոք սրտի, գործադիր իշխանությունը դուրս է եկել սահմաններից, և ոչ միայն կրթության նախարարը, այլ նաև արդարադատության նախարարն ու վարչապետն արդեն հանդես են եկել հայտարարություններով, որոնք այլ բան, քան ճնշում դատարանի վրա, չի կարելի համարել։

–Իսկ այս գործը կսահմանափակվի՞ մեր երկրի դատարաններով։

–Եթե դատական իշխանությունն ի վիճակի չլինի դիմադրել գործադրի ճնշումներին, կդիմենք Եվրադատարան։ Ինչպես նաև որոշ հարցեր կան, որ քննարկման առարկա պիտի դառնան Սահմանադրական դատարանում, որովհետև նախարար Աշոտյանը խախտել է ոչ միայն օրենքը, այլև Սահմանադրության կետերից երեքը։ Մենք անպայման կձգտենք ՍԴ–ում ապացուցել, որ Աշոտյանը տարիներ շարունակ զբաղվում է հակապետական գործունեությամբ, որովհետև Սահմադրությունը խախտողը ծավալում է հակապետական գործունեություն։

–Ինչո՞ւ եք Դուք հիմնականում Աշոտյանին մեղադրում։

–Այդ հրամանի տակ կա Աշոտյանի ստորագրությունը, և ինքը պետք է պատասխան տա իր արարքի համար։ Ես հասկանում եմ, որ աշխարհն անկատար է, և եթե խորանանք, կարող ենք գնալ–հասնել այն դաստիարակությանը, որ պարոն Աշոտյանը ստացել է դասարանում, առաջին դասարանի ուսուցչին մեղադրենք և այլն, բայց ես չեմ ուզում այս ճանապարհով գնալ։ Նա պետք է պատասխան տա այն կոնկրետ հանցագործության համար, որ կատարել է ինքը։ Ես չեմ ուզում խորանալ, թե ինքն ինչ մանկություն է ունեցել կամ ինչ հանգամանքներ են եղել։ Ամեն մեկը պիտի պատասխանի ի՛ր արարաքի համար։ Իսկ եթե նա այդ որոշումը արել է ճնշման տակ, թող դատարանում այդպիսի հայտարարությամբ հանդես գա։

–Բայց չե՞ք կարծում, որ Աշոտյանն ինքնագլուխ այդպիսի քայլի չէր գնա, և երկրի բարձրագույն իշխանությունն առնվազն տեղյակ է եղել ու հիմա էլ խրախուսում է նրա գործողությունները։

–Տվյալ դեպքում ես ասում եմ վարչապետի այն հայտարարությունը, թե պարոն Աշոտյանն օրենքի սահմաններում է գործել, ինչպես նաև արդարադատության նախարարի գրավոր պատասխանը։ Ես այլ բան չեմ կարող ասել։ Ամեն մեկը պիտի պատասխանի իր արարքի համար։ Բայց, իհարկե, ժողովրդի լեզվով ասած՝ հիվանդը չի ամաչում, հիվանդի տերն է ամաչում։

–Թեկուզ հենց ձեր դեպքն էլ հաշվի առնելով՝ չե՞ք կարծում, որ Հայաստանը գնալով վերածվում է ոստիկանական պետության։

–Ես չէի ասի, որովհետև ոստիկանական պետությունը ենթադրում է օրենքի գերակայություն։ Տվյալ դեպքում, հաշվի առնելով արդարադատության նախարար պարոն Թովմասյանի նամակը, որ նախարարի կամքը հրահանգ է, ես կասեի՝ Հայաստանը վաղ ֆեոդալական ժամանակաշրջանում է։

Հարցազրույցը վարեց Արեգնազ Մանուկյանը