Վերջերս Նիկոլ Փաշինյանը փիլիսոփայել էր, թե ինչու է քրքրում բարձրաստիճան հոգևորականների անձնական կյանքը՝ ընդհուպ մտնելով նրանց տեղաշորի մեջ։ Նա գրում է․ «Վերջին տարիներին ավելի քան երկու տասնյակ դեպք է բացահայտվել, երբ օտարերկրյա հատուկ ծառայությունները ՀՀ քաղաքացիների են հավաքագրել՝ օգտագործելով անձնական եւ ինտիմ կյանքում նրանց ունեցած խոցելիությունները»։

Այս պնդումը կիսաճշմարտություն է։ Իրոք, աշխարհի բոլոր հատուկ ծառայությունները աշխատում են այդ սկզբունքով, բայց դա ամենևին էլ չի նշանակում, թե իշխանությունը պետք է իրեն իրավունք վերապահի անօրինական կերպով քիթը խոթելու սովորական քաղաքացիների անձնական կյանքի մեջ։ Այստեղ միտումնավոր օգտագործում է ընդհանրական ՀՀ քաղաքացի տերմինը՝ իրական հավաքագրվողներից սլաքները շեղելու ու ավելի հեռուն գնացող գործընթաց սկսելու համար։ Երկրի վարչապետի պաշտոնը զբաղեցնողի կողմից նման հայտարարությունը, ըստ էության, լեգիտիմացնում է քաղաքացիների անձնական կյանքի հնարավոր գաղտնալսումներն ու տեսաձայնագրությունները։ «Շպիոն փնտրելը» սովորական քաղաքացիների տեղաշորի մեջ սողոսկելու կարգին արդարացում է դառնում Նիկոլ Փաշինյանի համար։ Օրուելի «Մեծ եղբայրը» Նիկոլ Փաշինյանի դիկտատորական նկրտումների դիմաց դառնում է ուղղակի «պստիկ եղբայր»։

Ինչ վերաբերվում է հոգևորականների անձնական կյանքի մեջ սողոսկելու Նիկոլ Փաշինյանի արդարացումներին․ վերջիներիս որևէ պետական կառույց չեն ներկայացնում, պետական գաղտնիքների չեն տիրապետում, հանրային ռեսուրսների բաշխման հետ կապ չունեն, պետական կարևոր որոշումների կայացման վրա չեն կարող ազդել։ Օրինակ, եթե կուսակրոն հոգևորականը 8 կին ու 30 երեխա էլ ունենա, դա եկեղեցու ու հոգևորականի խնդիրն է։ Նման փաստերի հանրայնացումը կարող է տհաճ անակնկալ լինել տվյալ հոգևորականի, եկեղեցու համար ու հիասթափեցնել հավատավոր հոտին։ Բայց դրանից պետական անվտանգությունը չի տուժում ու չի խարխլվում։ Նիկոլ Փաշինյանը ճիշտ կաներ՝ իր ներկայացրած փիլիսոփայության շրջանակներում անդրադառնար բարձրաստիճան պաշտոնյաների անձնական կյանքին, քանի որ իր պաշտոնյաների անձնական կյանքն իր իսկ նշած մոդելով կարող է պետական անվտանգության խնդիր դառնալ։

Դիցուք, կառավարության կազմում կարող են լինել ոչ ավանդական սեռական կողմնորոշումով բարձրաստիճան պաշտոնյաներ, որոնք թե՛ պետական գաղտնիքների են տիրապետում, թե՛ ազդում են կարևորագույն որոշումների կայացման վրա։ Այն, որ այդ արական սեռի պաշտոնյան տղամարդու հետ է սիրում անկողին մտնել, դա իր անձնական գործն է։ Ինչ ուզում է՝ թող անի։

Խնդիրն այստեղ սեռական ոչ ավանդական կողմնորոշումը չէ, այլ այդ կողմնորոշումը թաքցնելու մեջ է։ Տվյալ պաշտոնյան, ինչ-ինչ վախեր ունենալով, ամաչելով, հանրայնորեն չի խոստովանում իր սեռական ոչ ավանդական կողմնորոշման մասին, ու դա նրան դարձնում է խոցելի թիրախ այլ պետությունների հատուկ ծառայությունների համար։ Նիկոլ Փաշինյանի ներկայացրած սցենարով նրանց կարող են ձայնագրել ու շանտաժի միջոցով այդ մարդուն օգտագործել պետության դեմ, պետական գաղտնիքներ կորզել։ Թիրախ չդառնալու համար ավելի ազնիվ կլինի, որ նման պաշտոնյաները հանրայնորեն խոստովանեն իրենց հակումների մասին։ Նույնը վերաբերվում է գաղտնի սիրուհի պահող, սեռական այլասերված ֆանտազիաներ ունեցող, թմրամոլ, խաղամոլ պաշտոնյաների հնարավոր գոյությանը։ Ասենք, գաղտնի սիրուհի պահող բարձրաստիճան պաշտոնյան Նիկոլ Փաշինյանի մոդելով անհամեմատ մեծ սպառնալիք է, քան կուսակրոնության ուղտը խախտած հոգևորականը։ Վերջինս ընդհանրապես կապ չունի պետական անվտանգության հետ։

Պաշտոնյաների նման որակներն ու հակումները օտարերկրյա հատուկ ծառայությունների համար ուղղակի գտածո են։ Հետևաբար Նիկոլ Փաշինյանը, եթե պետական անվտանգության տեսանկյունից ուզում է մտնել մարդկանց անձնական կյանքի մեջ, ապա դա պետք է սկսի պետական ապարատից ու սկսի ամենավերևներից։

Այլ ոչ թե հոգևորականների անձնական կյանքի մեջ մտնելով՝ փարիսեցիություն անի, թե պետական անվտանգության մասին է մտածում։

Գյումրու «Մայր Հայաստան» դաշինքի անդամ Դերենիկ Մալխասյանի ֆեյսբուքյան էջից