Երբ խոսում են բազմաբեւեռ աշխարհակարգի մասին, դրա բովանդակությունը լավ չի ըմբռնվում։

Բազմաբեւեռ համակարգը ենթադրում է մի քանի ուժեղ խաղացողներ, որոնք վերահսկելու են երկրագունդը։ Խոսքը գնում է ապագա նոր կայսրությունների մասին, որոնք միմյանց հետ մրցակցելու են։

Մրցակցելու համար պետք են նոր ռեսուրսներ, նոր ստրատեգիական տարածքներ, առեւտրական ուղիների վրա վերահսկողություն, այսինքն այն, ինչն անում են Ռուսաստանը Ուկրաինայում, Ամերիկան՝ Գրենլանդիայում, Պանամայում, Կանադայում ..., Չինաստանը՝ Խաղաղ Օվկիանոսում, Աֆրիկայում, Լատինական Ամերիկայում, Թուրքիան՝ Սիրիայում, Իրաքում, Կովկասում, Աֆրիկայում, Իսրայելը՝ Սիրիայում, Լիբանանում ......։

Սահմանների անձեռնմխելիության ու մարդու իրավունքների սկզբունքներին, այսինքն 1945 թվականից հետո ձեւավորված աշխարհակարգի կանոններին, կարելի է արդեն հրաժեշտ տալ։

Հին աշխարհը փլուզվել է, նորը դեռեւս չի ստեղծվել, բայց կարող ենք ասել, որ ազգային պետությունների ժամանակաշրջանն ավարտվում է, վերադառնում է կայսրությունների շրջանը։

Հայաստանի գործող ռեժիմը մնացել հին աշխարհում, չի հասկանում, թե ինչ է կատարվում, այսինքն ադեկվատ չի եւ, հետեւապես, այս ռեժիմի գոյության պայմաններում, մենք պարբերաբար պարտվելու ենք։