Տելեգրամ ալիքները լի են ընտրությունների ժամանակ իրականացրած լցոնումների եւ կեղծիքների մասին նյութերով։

Ըստ պաշտոնական տվյալների, իշխող կուսակցությունը ստացել է 50% տոկոսից քիչ շատ ձայն։ Մնացած ձայները, բնականաբար, ստացել են իշխանության հաճախորդները։

Կարող ենք ենթադրել, որ ընտրություններին իրականում մասնակցել է մոտ 25%-ը։ Դա էլ հիմնականում ադմինիստրատիվ ռեսուրսի եւ իշխանության հետ շահերով փոխկապնված շերտի շնորհիվ։

Ինչ հետեւություններ է կարելի անել։ Փաստորեն, պարտված Ադրբեջանում ավելի շատ մարդ էր ընտրություններին մասնակցում եւ իշխող ուժին ձայն տալիս, քան հաղթանակած Ադրբեջանում։

Այն ժամանակ ադրբեջանցիներն ունեին թշնամի, ի դեմս մեզ, եւ նպատակ։ Հիմա մնացել են առանց նպատակի եւ թշնամու կերպարը ետին պլան է մղվել։ Նման գաղափարազուրկ պայմաններում, երբ պետական պրոպագանդան կորցրել է հիմնական քարոզչական հենքը, առաջին պլան է գալիս կոռուպցիան ու կենցաղային թեմաները։ Բարձր ու վեհ գաղափարների սինդրոմով Ադրբեջանցիները վարակված չեն։