Եվ այսպես. ամերիկյան բարձրաստիճան գործիչները հայտարարում են, որ Մոլդովան և Ուկրաինան բավարարում են եվրոպական չափանիշները և արժանի են ԵՄ անդամ դառնալուն, իսկ Վրաստանը` ոչ:

Այստեղ արժե, որ այս հարցը բաժանենք երկու մասի:

Նախ, այդ երկրների ԵՄ անդամ դառնալու խնդիրը չպիտի այդ չափ մտահոգեր ԱՄՆ-ին, ով ԵՄ անդամ չէ: Տպավորությունն այնպիսին է, թե ԱՄՆ-ն ԵՄ –ի ամենախոշոր անդամներից է և այդ իսկ պատճառով, իրավունք է ստացել քննարկել, թե որ երկիրն է պատրաստ ԵՄ անդամ դառնալ, իսկ որը՝ ոչ:

Ավելին, եվրոպական գործիչների հայտարարություններն ընդամենը փոխլրացնում են ամերիկյան գործիչներին և այնպիսի տպավորություն է առաջ գալիս, որ եվրոպացիները պարզապես կրկնում են ամերիկացիները մտքերը:

Սա նման է ԽՍՀՄ-ի ժամանակներին, երբ ԽՄԿԿ-ի քաղբյուրոյի ղեկավարի մտքերը հետագայում գովաբանում եին միութենական հանրապետությունների ղեկավարները:

Այն, որ դա այդպես էր ԽՍՀՄ-ի ժամանակներում, հասկանալի է, քանզի ԽՍՀՄ-ը տոտալիտար պետություն էր: Իսկ այն, ինչ կատարվում է այսօր, արդեն ծիծաղելի է և ողբերգական միաժամանակ, քանի որ տոտալիտար ԽՍՀՄ-ին այսօր, գրեթե նույնությամբ կրկնօրինակում են եվրոպական վերնախավերը:

Եթե սա է իրական «դեմոքրասին», ապա դա իսկական ողբերգություն է, և նախկին ԽՍՀՄ-ի ժողովուրդները չեն ուզենա երկրորդ անգամ նույն գետը մտնել, թեկուզև այլ փաթեթավորմամբ:

Խնդրի երկրորդ մասը, դա այն է, որ ԱՄՆ-ի և Եվրոպայի ներկայացուցիչները միաձայն հայտարարում են, որ ի տարբերություն Մոլդովայի և Ուկրաինայի, Վրաստանը սկսում է «չհամապատասխանել եվրոպական ստանդարտներին»:

Փորձենք քննարկել նաև այս խնդիրը, թե այս երկրներից որն է ավելի մոտ եվրոպական ստանդարտներին:

Տնտեսական զարգացման հարցում, Վրաստանն անհամեմատելի առաջ է, թե Մոլդովայից, և թե Ուկրաինայից:

Կոռուպցիայի մասով Մոլդովան և Ուկրաինան նույնիսկ հետ են մնացել շատ ԵԱՏՄ անդամ երկրներից, էլ չասենք Վրաստանի մասին, որ առաջ է Ուկրաինայից և Մոլդովայից անգամներով:

Մարդու իրավունքների մասով նույնպես չի կարելի համեմատել այս երկրները, քանզի Մոլդովան և Ուկրաինան նույնիսկ եվրոպական չափորոշիչներով զգալի հետ են մնացել Վրաստանից:

Մամուլի ազատության մասով նույնիսկ խոսք չի կարող լինել Վրաստանը և վերը նշած երկրները համեմատելու մասին:

Վերջապես Վրաստանի իշխանությունները հայտարարում են, որ իրենց նպատակն է դառնալ ԵՄ անդամ: Այսինքն այս հարցում էլ կարծես թե խնդիր չպիտի լիներ: Այդ դեպքում ինչո՞ւ են բողոքում վրացիներից:

Կարծում ենք, որ ամերիկացիների դժգոհությունը բացահայտում է իրենց իրական նպատակները:

Ամերիկացիներին չի հետաքրքրում, թե Հայաստանը, Վրաստանը, կամ Ադրբեջանը կլինե՞ն ԵՄ անդամ, թե՞ ոչ: Նրանց հետաքրքիր է մեկ հարց. այս երկրները, պատրա՞ստ են դառնալ Ռուսաստանի դեմ մանրադրամ, թե՞ ոչ: Ահա սա՛ է նրանց գլխավոր հարցը:

Իսկ այստեղ տեսանելի է Մոլդովայի, Ուկրաինայի և Վրաստանի վերնախավելի դիրքորոշումների տարբերությունը:

Վրացիները չեն ուզում դառնալ հակառուսական մանրադրամ, և հենց դրա պատճառով էլ նրանց հանդեպ սկսում են կիրառել պատժամիջոցները:

Հայաստանը ընդհանրապես ԵԱՏՄ անդամ է, բայց արի ու տես, որ ամերիկացիների համար Փաշինյանն ավելի գերադասելի է, քան Կոբախիձեն, ով հայտարարում է, որ իր երկրի նպատակը ԵՄ անդամ դառնալն է:

Այստեղ էլ է ամեն ինչ պարզ: Կոբախիձեն Վրաստանի սուվերեն ղեկավարն է և հայտնում է իր երկրի գլխավոր նպատակը, սակայն չի ուզում, որ իր երկիրը դառնա ռուս-ամերիկյան հարաբերություններում մանրադրամ:

Փաշինյանը նույնիսկ չի հայտարարում, որ Հայաստանը պիտի դառնա ԵՄ անդամ, սակայն ամերիկացիների համար, ցանկալի կերպար է, քանի որ ամեն ինչ անում է, որ Հայաստանը դառնա ռուս-ամերիկյան հարաբերություններում մանրադրամ, որտեղ ամերիկացիները ռուսների կփորձեն հարվածել «հայկական խաղաղթղթով»:

Հայ ժողովուրդը ունի հարուստ փորձ, թե ինչով է ավարտվում, այդ հակասություններում մանրադրամ դառնալը: Բայց այս ամենից հետո ոչ մի հետևություն չի կարողանում անել և կրկին ողբերգությունների է ենթարկվում:

Որպեսզի հնարավոր լինի կանգնեցնել այս ողբերգական շղթան, պիտի փոխել հայկական միջավայրի բոլոր խաղի կանոնները, քանզի պահպանողական հայ գործիչները այլ լեզու չեն հասկանում և դրա համար էր, որ հայ բնակչության ողբերգությունները վերջ չեն ունենում:

Իսկ ամերիկացիների համար նման ժողովուրդներն ու վերնախավերը, իդեալական «մատերիալ են»՝ իրենց ծրագրերը կյանքի կոչելու համար:

Օրինակ, վերջին ուկրաինացու միջոցով փորձում են թուլացնել Ռուսաստանը, զոհ չտալով ոչ մի ամերիկացու կյանք: Կամ վերջին ղարաբաղցու միջոցով հեռացրին ռուսներին Ադրբեջանից:

Որպեսզի այս շղթայից դուրս կարողանանք գալ, մեզ նույնպես անհրաժեշտ են ոչ ստանդարտ քայլեր:

Հակառակ դեպքում՝ մենք կավարտենք մեր պատմությունը այնպես, ինչպես ավարտեցինք 100 տարի առաջ:

Սա է իրականությունը:

Դավիթ Մկրտչյան

Աղբյուրը՝ Zham.am