Ես ֆուտբոլի ֆանատ եմ: Մոտ 10 տարի զբաղվել եմ ֆուտբոլով: Եղել եմ դարպասապահ: Ժամանակի ու հնարավորության առկայության դեպքում ձգտում եմ խաղալ:

Աստղային ֆուտբոլին հետևել եմ 1984-ից: Պլատինի, Տիգանա, Ժիռես, Ամոռո ...

Հետո եղան Մարադոնան, Դասայեվը (դարպասապահ դառնալու ցանկության վրա մեծ ազդեցություն է թողել), Շումախերը, Մաթեուսը ...

Երբ Աշխարհի կամ Եվրոպայի առաջնությունը սկսում էր, դա ինձ համար ու համոզված եմ, որ շատերի համար, մեծ տոն էր: Ինչու եմ գրում անցյալ կատարյալ ժամանակով, քանզի Հայաստանում նորմալ մարդու համար բոլոր տիպի տոները վերացել են: Մեզանից գողացվել է մայիսի 9-ը, Նոր տարին, սեփական ծննդյան օրը նշելու ցանկությունը:

Ադրբեջանի պահանջով գողացվում է օգոստոսի 23-ը և սեպտեմբերի 21-ը:

Գողացվել է նաև ֆուտբոլով ապրելու տոնը, քանզի մեր երկիրն այնպիսի վիճակում է հայտնվել, որ մի տեսակ ժամանակ ու հավես չկա՝ ֆուտբոլային հրավառությանը լիաթոք մասնակից դառնալու: Բայց ամեն դեպքում ֆուտբոլին լուռ ու անկիրք հետևում եմ և այսօր այդ թեմայով զրուցելու համար հյուրընկալվել եմ «Ռադիո Մարշալի» ֆուտբոլային հաղորդմանը:

Հ.Գ.: Ֆուտբոլը և՛ քաղաքականություն է, և՛ սպորտ: Մեր երկրում անհրաժեշտ քաղաքական փոփոխություններից հետո համոզված եմ, որ ֆուտբոլային հաջողություններն անպայման մեզ էլ կայցելել: Վրացիներից պակաս չենք: Վերջիններիս շնորհավորում եմ և նույնը ցանկանում մեզ:

«Մայր Հայաստան» շարժման առաջնորդ Անդրանիկ Թևանյանի ֆեյսբուքյան էջից