Վստահ եմ, որ հայերը մեծ սիրտ ունեն, իրենց պատեպատ են տալիս Արցախի վիճակի համար, աղմկում են, ցույց են տալիս ու պատմում իրենց տեսածն ու լսածը միջազգային հանրությանը ու ինչ-որ պահանջներ ներկայացնում, անգամ ճիշտ որոշում են կայացնում ու գնում Արցախում ապրում: Սակայն Արցախի փրկությունը քաղաքական է, առանց Հայաստանում քաղաքական փոփոխության հնարավոր չի կանխել ցեղասպանությունը:

1915-ին կոտորվում էինք, որովհետև չկար քաղաքական էլիտա ու իստիտուտներ: Հիմա բախտներս բերել է, ունենք անկախ պետություն, կուտակված փորձ, լավատեղյակ մարդիկ, մտավորականությունը դեռ կոտորված չի: Եթե չի պահանջվելու քաղաքական փոփոխությունը, եթե Ազգային անվտանգության ռազմավարությունում Արցախ բառը չգործածողին պատին դեմ չեն տալու, եթե վեկտորները չի ուղղվելու ապրիլի 24-ին Հայոց ցեղասպանություն բառակապակցությունը չարտաբերողի վրա, եթե բանակցությունները տապալողը ու բանակը քանդողը, ազգին պառակտողը, և, վերջ ի վերջո, Արցախը հանձնողը մատնացույց չի արվելու, և ձեր թերթը չի գրելու Արցախի պաշատպանության համար ձևավորվող քաղաքացիական ու քաղաքական շարժումների մասին, ապա ձեր աշխատանքները լինելու են զնգոց վերացած ազգի դույլի մեջ, ու ձեր սիրտը միշտ ցավելու է և սրտի այդ ցավի մասին դուք, իհարկե, խոսելու եք օտար երկրներում պանդուխտի թախիծով: Եվ ավարտվելու է կյանքը ցնորքի մեջ, ինչպես խեղճ Կոմիտասինը՝ չհասկանալով, թե որտեղ էին սխալվել:

Չցնորվելու, ցեղասպանությունը կանխելու համար անհրաժեշտ է քաղաքական կռիվ, իրերն իրենց անունով դժվար թվացող հեշտ արարքը: Ազգերը քաղաքական պադձերժկայով են պաշտպանվում, դա է երկաթյա շերեփի պոչը:

Հովհաննես Իշխանյանը ֆեյսբուքյան էջից