Հանուն ճշմարտության պետք է նշել, որ քաղաքական շրջանակների մեծ մասի համար Սահմանադրության 2–րդ հոդվածը («Հայաստանի Հանրապետությունում իշխանությունը պատկանում է ժողովրդին»), որն անփոփոխելի է, ձևական բնույթ ունի։ Մի մասը համոզված է, որ քաղաքական փոփոխությունը պետք է վերնախավային բնույթ կրի, մյուս մասը կարծում է, որ ամեն ինչ դրսից է որոշվելու, երրորդները՝ մեկ այլ տարբերակ են տեսնում։ Մի խոսքով, ժողովրդի դերը մինիմիզացված է և ունի ֆոնային բնույթ։

Այս առումով իշխանությունը որոշակի ձևական առավելություն ունի իր որոշ ընդդիմախոսների համեմատ։ «Ժողվարչապետի» համար ժողովուրդը և առանձին վերցրած յուրաքանչյուր քաղաքացի գրոշի արժեք անգամ չունեն, բայց ինքը ցույց է տալիս, թե իբր ինքը խոնարհվում է նրանց առաջ ու սիրում բոլորին։ Նա ձևականորեն պահում է «ժողովուրդն իշխանության աղբյուրն է» բանաձևը։