Բրյուսովն ինձ համար դասավանդածս համալսարանն է։ Ու ամենակարեւորը՝ Բյուսովում Հայաստանում լրագրության լավագույն ֆակուլտետն է գործում, որի ամեն տարվա շրջանավարտ պրակտիկանտներից առնվազն մեկ-երկուսն ընդունվել են «Երկիր Մեդիա» աշխատանքի։ Բրյուսովցի դասախոսներից են եղել, որ Դիմադրության շարժման երթերին միշտ ներկա են եղել։ ՈՒ կարիք չկա այպանել Համալսարանը, եթե, ցավոք, ուսանողներն անտարբեր են եղել։ Դա մեր ժողովրդի ողբերգությունն է։ Դժբախտությունն է։

Ինչու Մայր Բուհն այլ կե՞րպ է վարվել։ Ոչ, նրանք էլ են անտարբեր եղել ու կան։ Նրանք անտարբեր են, երբ Հայրենիք է կորսվում, երբ անարդարություն է տեղի ունենում, ուսանող են հեռացնում քաղաքական պատճառներով։ Մայր Բուհից հետ չեն մնում մնացած ուսումնական հաստատությունները։ Բոլորն էլ որոշել են ապրել արհեստական կոմֆորտ տարածքում։

Պոլիտեխնիկն է իր հրաշք այգին ճաղավանդակներով շրջափակում (երբ մեր սահմանի ամրաշինական աշխատանքները զրոյական մակարդակի են)։ Երեւի որոշել են, որ թշնամուն այդ դիրքերում են կանգնեցնելու։ Կամ իշխանական մի երիտասարդի (Ավլինյանի է ազգանունը) քմահաճույքով, նույն պոլիտեխնիկցի դասախոսները ծաղրածուի հագուստ են հագնելու ու հանրային ծաղրուծանակի արժանանալու։

Գյուղինստիտուտում համակերպվեցին, որ իրենց ուսխորհրդի նախագահը գործ սարքող է լինելու ու Ավետիք Չալաբյանի գլխին սարքելու է գաղտնի ձայնագրությամբ ու սադրանքով։

Բժշկականի ռեկտորը «բարեգութ» տեսքով հազարավոր զոհերի պատճառ դարձած տիկնանց ու պաշտոնյաների է պարբերաբար դիմավորելու ծաղկեփնջերով,

Բոլորը նախկինում հանրապետականացումից դժգոհելուց հետո, ամեն մեկի վզին մի քանի չկայացած, անուս պաշտոնյա են դրել իբրեւ խոհրդի նախագահ ու անդամ։

Լուռ են մի քանի տարի առաջ բոլոր ԲՈՒՀ-երում գորգերով ընդունվող Ապրիլյան պատերազմի հերոս վետերեանները։ Դե՜ ամեն մեկը գործի է։ Ասում են՝ իրավունք չունեն հրապարակային գործունեություն ծավալել։