Բայց՝ ոչ, սխալվում էի։ Նույն ինքնահավան, եթերում նեռիզմը քաղաքական կատեգորիայի վերածած ինձ ծանոթ կերպարն էիք՝ նախկինից բերած քաղաքական гонор-ի (սնապարծության, փառասիրության) տիրոջ թարմ ստորագրությամբ։ Երգեցիկ հայերենով եթերից խոսում էր միակ ճշտի մունետիկն ու անփոխարինելիության բարդույթով տառապող Նարցիսը։ Պահը բաց չթողեցիք օգտվելու Ձեր հոգեզավակի, բայց նաև Ձեր իսկ կողմից ճշգրիտ որակավորած՝ ազգակործան պատուհասի՝ մեր հայրենիքի գլխին թափած ողբերգության հետևանքներից։

Նպատակն ակնհայտ էր՝ ապացուցել, որ 97-ի նոյեմբերին գրած «Պատերազմ, թե՞ խաղաղություն. լրջանալու պահը» հոդվածի ճաշմարտացիությունը՝ ներկա զարգացումների կտրվածքով։ Այդ օրերին ՀՅԴ ԳՄ նիստին շատ կարճ բնութագրել էի այդ հոդվածի բովանդակությունը, բնորոշելով այն՝ քաղաքական էգության բացառիկ դրսևորում... Բայց պարզվեց, որ Ձեր հոգեզավակը 23 տարի հետո պատրաստ է այդ հոդվածը կյանքի կոչել՝ թշնամուն հանձնելով մեր պետության ննջարանն ու մեր ազգային արժանապատվության կնիքը...

Եվ այդ հարցազրույցը՝ սեպտեմբերի 27-ին նախորդող գիշերը...

Ցավակցում են զոհվածների հարազատներին...

Լույսերի մեջ...

Հ.Գ. Առաջիկա օրերին կհրապարակեմ նաև Բաց նամակիս հաջորդ մասը, որտեղ կանդրադառնամ՝

- ինչպես և ինչու կնքվեց 94-ի մայիսի 12-ի հրադադարի մասին Բիշքեկյան համաձայնագիրը։ Ովքեր էին կանգնած փաստաթղթի հետևում,

- Հայաստանի հետագա զարգացմանն ինչպես «նպաստեց» 95-ի կեղծված Սահմանադրական հանրաքվեն և ԱԺ ընտրությունները ու 96-ի նախագահական կեղծված ընտրությունները,

- ինչ նպատակով և ովքեր կարճ ժամանակ առաջ բարձր տոկոսներով Անկակության հանրաքվեով ինքնորոշված Արցախի Հանրապետության նախագահին նշանակեցին Հայաստանի վաչապետ և ինչպես մեր թշնամին օգտագործեց այդ նշանակումը։