Երբեմն մտածում եմ, թե ինչպես է այս մարդը, ով մեծ հաշվով հասել է մահկանացուի համար հնարավոր ամենամեծ բարձրունքներին, երբ եղել է միակը հայոց պատմության ընթացքում, ով ղեկավարել է երկու հայկական պետություններ, երբ իր ղեկավարման օրոք երկու հայկական պետություններն ապրել են իրենց՝ բառացիորեն ծաղկուն շրջանը, այս ամենից հետո ետ է եկել և շարունակում է դաժան պայքարի միջով անցնել, հանուն այն պետականությունների պահպանման, որ կերտվել են հենց իր մասնակցությամբ։ Երբ այս ամենը մտածում ես ու կարողանում ես խորը գիտակցել, հասկանում ես, թե ինչ է զգում Նախագահ Քոչարյանը, երբ իր աջքի առաջ քանդում են, ոչնչացնում ամենը։

Շնորհավորում եմ պրն. Նախագահ.
Նախագահին մաղթում եմ միայն առողջություն. Մնացածն ինքը կանի՝ վստահ եմ…

Հ.Գ. Նկարը հատուկ մինչպատերազմյա եմ ընտրել…

Հովհաննես Հարությունյանի ֆեյսբուքյան էջից