Անցյալ շաբաթ համացանցում լայն տարածում գտավ տեղեկությունն այն մասին, որ Ադրբեջանը զենք և զինամթերք է վաճառել Ուկրաինային, այս երկրում ռազմական գործողությունների սկզբից ի վեր։

Համացանցում եղած փաստաթղթերից պարզ է դառնում, որ մատակարարը Ադրբեջանի պաշտպանական արդյունաբերության նախարարության «Ջիազ» արտադրական ասոցիացիան է, իսկ ստացողը ուկրաինական պաշտոնական ձեռնարկությունն է՝ «Ուկրսպետսեքսպորտը»։

Տրամաբանությունը հուշում է, որ այս սկանդալը պետք է հնարավորինս արագ մոռացության մատնվեր հատկապես ուկրաինական լրատվամիջոցների շրջանում, որպեսզի իրենց «դաշնակցին պադստվա չանեն»։

Սակայն տեղի ունեցածի համառոտ վերլուծությունը ցույց է տալիս, որ այդ փաստաթղթերի հրապարակումը ուկրաինական պաշտոնական լրատվամիջոցների էջերում, վկայում է այն մասին, որ Ուկրաինայի իշխանությունները հատուկ սևեռել են ուշադրությունն այս թեմայի վրա։ Դա արվել է, որպեսզի վերջապես իրականանա այն, ինչ նախկինում հայտարարել էին տարբեր տրամաչափի «ուկրաինացի խոսող գլուխները»՝ սկսած Ազգային անվտանգության և պաշտպանության խորհրդի ղեկավար Դանիլովից և պատգամավոր Գոնչարենկոյից, մինչև էթնիկ հայ Արսեն Ավակովից, ովքեր երազում էին, որ «Ղարաբաղում Ռուսաստանի համար բացվեր երկրորդ ճակատը: Ավակովին և Գոնչարենկոյին պետք չէ, որ Ռուսաստանի Դաշնությունը, Հայաստանն ու Ադրբեջանը համաձայնեն, որ խաղաղապահները մնան Ղարաբաղում 2025 թվականից հետո, ու նրանք թքած ունեն, որ դրանից հետո Ղարաբաղում հայ չի մնա։

Այն ինչ այսօր անում է Ուկրաինան լրացուցիչ ապացույց է, որ ուկրաինական ղեկավարության մեջ տիրում է շփոթություն, և Ուկրաինայի կախվածությունը ՆԱՏՕ-ից և Ամերիկայի Միացյալ Նահանգներից իրականում ուկրաինական պետության համար կորցրած անկախություն է...

Ինչ վերաբերում է իրավիճակին, իհարկե, կարելի է ասել, որ Ռուսաստանի Դաշնությունում, նույնիսկ առանց ուկրաինական պաշտոնական փաստաթղթերով ու կնիքներով այս արտահոսքերի էլ տեղյակ էր, գիտեր, որ Ադրբեջանի նախագահ Իլհամ Ալիևը առևտուր է անում Ուկրաինայի իշխանությունների հետ։ Ու այստեղ հարց է առաջանում՝ ինչո՞ւ Ռուսաստանի Դաշնությունը չի արձագանքում և չի պատժում պաշտոնական Բաքվին։ Այս առնչությամբ հարկ է հիշել հետևյալը. 2004թ. մայիսին վրաց-օսական հակամարտության գոտում, որտեղ իրավունք ունեին լինել միայն ռուսական, վրացական և հարավօսական խաղաղապահ ուժերը և տեղի իրավապահները, վրացական կողմը կանոնավոր բանակի ստորաբաժանումներ տեղափոխեց ծանր զինտեխնիկայով։ Արդեն նույն թվականի օգոստոսի 11-ի լույս 12-ի գիշերը ինտենսիվ փոխհրաձգություններ տեղի ունեցան վրացական և օսական զորքերի միջև։ Այնուհետ Վրաստանը հայտարարեց իր երեք զինվորների մահվան մասին, իսկ Հարավային Օսիան հայտարարեց ավելի քան 50 շենքերի և էլեկտրահաղորդման գծերի վնասման և մի քանի տասնյակ խաղաղ բնակիչների զոհերի մասին:

Հենց այս ժամանակաշրջանից սկսեց լարվածություն աճել Հարավային Օսիայի և Վրաստանի սահմանին, և 4 տարի շարունակ Ռուսաստանի Դաշնությունը, թեկուզ նրա խաղաղապահներն այնտեղ էին, սպասեց, և միայն 2008թ.-ին այդքան կոշտ արձագանքեց Վրաստանի նախկին նախագահ Միխեիլ Սաակաշվիլիի ռեժիմի գործողություններին, որը չսահմանափակվեց միայն վրաց-օսական սահմանի «մաքրմամբ», այլ գործնականում հասել էր Թբիլիսի։

Սա այն պատմությունն է, որ դուք պետք է իմանաք, որպեսզի հասկանաք ընթացիկ գործընթացները և մոդելավորեք ապագա իրադարձությունները: Իհարկե, պետք չէ սպասել «ռուս խաղաղապահների գրոհը Բաքվի վրա», բայց չարժե նաև հավատալ, որ Ղարաբաղում էժանագին սադրանքներ, պետական լրատվամիջոցներում հակառուսական հիստերիա, զենքի, զինամթերքի և վառելիքի վաճառքը Ուկրաինային անպատասխան կմնա: Ադրբեջանը Ռուսաստանին զիջելու բան ունի ռուսական պետականությանը հասցված վնասի համար, և այդ պոտենցիալ զիջումների «վայրերից մեկը» Լեռնային Ղարաբաղն է՝ այնտեղ ռուս խաղաղապահների ներկայության ժամկետների և իրավական հիմքերի համատեքստում։

Արմեն Միքայելյանի ֆեյսբուքյան էջից