Երևանում է գտնվում աշխարհի ամենահին ու անգամ Forbes ամսագրի կողմից լավագույններից մեկը համարվող Էրեբունի ամրոցը.

Էրեբունի ամրոցի տարածքում պահպանվել է նաև Խալդի և Իուբշա հեթանոսական աստվածների տաճարներ մնացորդները, որոնք գրեթե ամբողջությամբ քանդված են, կանգուն մասն էլ ամեն տարի տուժում է վանդալիզմից ու անուշադրությունից:

Խալդի և Իուբշա հեթանոսական աստվածների` ժամանակի ամենաճոխ տաճարները դրանց հայտնաբերումից ի վեր երբեք չեն վերականգնվել, բայց դե դատարկ-հպարտ դեմքի արտահայտությամբ ամբողջ աշխարհին պատմում ենք Էրեբունու ու դրանով պայմանավորված Երևանի` Հռոմից ավելի հին լինելու մասին.

Ամրոցի ներսում Խալդիի հոյակերտ տաճարը վերածվել է խրճիթակերպ մի կառույցի, ինչպես Մեծ Հայքն է վերածվել մի փոքրիկ պետականություն հիշեցնող կղզյակի, անգամ տուրիստական գործակալություններն են խուսափում զբոսաշրջիկներին տանել Էրեբունի, մինչդեռ դա կարող էր խթան հանդիսանալ ամրոցի ու դրա ներսում գտնվող տաճարների վերականգման համար:

Ամրոցը վերականգնելու համար փող չկա. սա լսել ու լսում ենք միշտ.

Այս հարցով պետությունը և միմիայն պետությունը պետք է զբաղվեր, բայց տուրիստական կազմակերպություններն էլ կարող էին լրացուցիչ խթան հանդիսանալ դրա համար, բայց դե եթե կա Գառնի, ինչու տանել Էրեբունի.

Էրեբունին պետք է դառնար Հայաստանի իրական ու Ազգային այցեքարտը, այլ ոչ թե օտարերկրյա փափուկ ուժի կիրառման արդյունք Գառնին: