Հայաստանի գլխավոր խնդիրներից մեկն այն է, որ քաղաքական հարցերն ուզում են չքաղաքականացնել։ Երբ քաղաքական պաշտոններ զբաղեցնող մարդիկ հայտարարում են, որ իրենք քաղաքական գործիչներ չեն կամ քաղաքականությամբ չեն զբաղվում, դա ոչ միայն անգրագիտություն է, այլ նաև հակաքաղաքական վարքագիծ ու վտանգավոր քայլ մեր երկրի դեմ։

Թեև քաղաքագիտությունը չի համարվում ճշգրիտ գիտություն, սակայն այն ունի օրինաչափություններ, բանաձևեր, կոդեր, որոնք միշտ ու ճշգրտորեն գործում են։ Շեղումներ կարող են լինել կանոններից, բայց դրանք միայն հաստատելու են կանոնը։

Քաղաքականությունն ու բարոյականությունն իրար հակադիր բաներ չեն։ Ռազմավարական ու երկարաժամկետ հաղթանակներ են տանում նրանք, ովքեր ունեն գաղափարներ, սկզբունքներ և բարոյականություն։

Քաղաքականությունը պահանջում է անկեղծություն, ազնվություն։ Տղայականությունը, թայֆայականությունը, «քառակուսի» մտածողությունը տեղ չունեն քաղաքականության մեջ։

Մաքիավելիզմը կիրառելի է միայն ազգային պետության պաշտպանության, զարգացման համար և թշնամի պետության հետ հարաբերություններում, այլ ոչ թե ներքին կյանքում։

Քաղաքականության մեջ լինում են պատահականություններ, որոնք շատ արագ ջնջվում են քաղաքական կյանքից ու ստանում «պատմական պատահականություն» պիտակը։

Եթե հնարավոր լիներ, ապա պետք էր քրեականացնել անգրագետ, ապաքաղաքական, գեղցի մարդկանց քաղաքականությամբ զբաղվելը։ Բայց դա գործնականում անհնար է, ուստի՝ ստանում ենք այսօրվա պատկերը։ Խոսքս միայն Հայաստանի մասին չէ։

Եթե ոմանց թվում է, թե Հայաստանը քարտեզից դուրս է, և քաղաքագիտական կանոններն ու օրինաչափությունները մեզ մոտ չեն գործում, ապա նրանք չարաչար սխալվում են և անելիք չունեն քաղաքականության մեջ։