-Միշտ ասում են` սպորտը պետք է հեռու լինի քաղաքականությունից։ Բայց հիմա տեսնում ենք, որ սպորտում ու մասնավորապես ֆուտբոլում քաղաքականությունն առկա է։ Նման իրավիճակում միգուցե հենց քաղաքականությո՞ւնն է խանգարում ֆուտբոլի զարգացմանը։

-Ֆուտբոլային ներկայիս ղեկավարությունը ֆուտբոլը բաժանել է երկու մասի՝ յուրայինների ու հակառակորդների։ Ով իրենց ծառայություն է մատուցում, յուրային է։ Իսկ ովքեր դեմ են իրենց վարած քաղաքականությանն ու որոշումներին, համարվում են օտար։ Ֆուտբոլը պետք է ղեկավարեն մարդիկ, ովքեր ունեն արժանապատվություն, ովքեր ֆուտբոլային գիտելիքներ ունեն։

-Ի՞նչ եք կարծում, եթե թիմը խոշոր հաշվով պարտվում է ընկերական խաղում, հետո էլ պարտվում է պաշտոնական մի քանի խաղերում, մարզիչը պե՞տք է հեռանա իր զբաղեցրած պաշտոնից։

-Միանշանակ պետք է հեռանա։ Ֆուտբոլում յուրաքանչյուր մարզչի համար դա ընդունված կարգ է։ Եթե թիմը ձախողում է իր ելույթները, իհարկե մարզիչը պետք է հրաժարական տա ու հեռանա։ Հայաստանում, ինչպես գրեթե բոլոր ոլորտներում, ֆուտբոլում էլ պատասխանատուները նշանակված են, բայց պատասխան տվող չկա։ Սա խայտառակություն է։ Հայկական ֆուտբոլը վերջին 20 տարիների ընթացքում նման վիճակում չի եղել։ Չի կարելի հպարտանալ պարտություններով։ Ժամանակին, երբ ես ֆուտբոլիստ էի, նույնիսկ 0։1 հաշվով պարտվելուց հետո մենք տանից դուրս չէինք գալիս ու հոգեբանորեն շատ ընկճվում էինք, որ պարտվել ենք։ Մեր ժամանակ ապրել ենք ֆուտբոլով, շնչել ֆուտբոլով, ունեինք բազմաթիվ տաղանդավոր ֆուտբոլիստներ։ Մրցակցությունը շատ բարձր մակարդակի վրա էր առանց նորմալ խաղադաշտեր ունենալու։